Hoe een perfecte dag er uit kan zien

Bedankt voor al jullie berichtjes na de heftige vrijdag van afgelopen week. Die kleintjes hebben me nog wel even beziggehouden…

Maar zaterdagochtend om half 5 ging de wekker, want een half uur later hadden we afgesproken met Peter op de fiets te zitten. Uiteindelijk zaten we een uurtje later op de fiets en reed Peter als onze personal coach met de alarmlichten aan in de auto achter ons. Het was heerlijk fris en mistig en heel P.E. sport om die reden rond die tijd. We kwamen een heel groepje Afrikaanse mountainbikes tegen waar we een stukje mee op konden fietsen. Heel gezellig en wat een start van de dag! Goed bijgekomen in ieder geval.

Voor wie zich afvraagt waarom we niet wat meer ondernemen in het weekend… Evelien en ik hebben twee jaar geleden hier in de buurt zo’n beetje alles wel gezien. Daarnaast hebben we voor onze laatste twee weken hier - vanaf 18 maart (al!) - een behoorlijke reis voor de boeg, naar Drakensbergen, Lesotho en Durban. En tot nu toe vermaken we ons in de weekenden prima op de stranden van P.E. en moet er nogal eens geshopped worden voor onze grootste plannen voor de huizen.

De tuin

Want, ja hoor, - roffel, roffel - de tuin bij de jongens ís er! Weliswaar iets kleiner dan ik voor ogen had. Maar ik heb braaf het advies van Peter opgevolgd om klein te beginnen en te kijken hoe het loopt. Gistermiddag hebben we samen met Masixole kool, tomaten, uien en sla geplant en op de vindingrijke manier van hier een moestuintje aangelegd. Ze zijn dat hier in de township namelijk gewend te doen in autobanden. Daar gaat de grond in om zo een plantenbak te vormen. Ideetje voor thuis?

Vervolgens kwamen de andere zes jongens thuis, allemaal vol enthousiasme de benamingen op de steentjes in de bakken lezend.

Masixole werd voor de jongere jongens al gauw 'the boss of the garden' en de ouderen noemden hem gekscherend gardenboy. Maar hij bleef trots waken over zijn plantjes.

De andere jongens gingen in de weer met de twee graatmagere puppies van een paar huizen verderop die steeds bij hen in de tuin rondhangen. Vrijdag betwijfelde ik nog of één van de twee het wel zou halen. Gisteren hebben we daarom wat hondenvoer meegebracht, tot plezier van de jongens en tot ergernis van Peter. De dames achter het project vinden echter dat door een beetje voor de honden te zorgen, de jongens ook leren wat verantwoordelijkheid te krijgen en

voor iemand anders dan zichzelf te zorgen. En het werkt.

Nadat één van de jongste ventjes eerst een hand voer uit het bakje graait en in z’n mond stopt, dan… Als Masixole ’m een draai om z’n oren en zegt dat het voor de het voor de hondjes is, vindt het ventje dat ook best. Helemaal gek zijn ze met Lady en Nala en opeens zijn het dan niet meer die stoere, soms afstandelijke gasten. Net jongetjes.

Perfect Day

Zonet terug van het meidenhuis van Dolly waar ik Akhola (21) geholpen heb met haar essay voor Engels over haar ‘Perfect day’. ,,Laat opstaan, samen met haar ‘zusjes’ naar het strand bij de stad, omdat dat dichtbij de Kentucky Fried Chicken ligt, daar dus een hapje eten, op het strand spelen en zwemmen in zee, naar de bios en naar huis.’’ Blij met weinig, zullen we maar zeggen…

Het is sowieso een dag waarop we weer eens met de neus op de feiten worden gedrukt. Dinsdagochtend wordt namelijk in een van de armste townships rond P.E., Kleinskool voedsel uitgedeeld en daar zijn we heen geweest.

De ochtend begint met een kerkdienst vol gezang en geswing. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan het moment dat de hoofden van de mensen zich naar ons toedraaiden en een groot applaus opsteeg. Het voelde enigszins overdreven, maar de hele ochtend maakten de bedankjes en de warme woorden van deze mensen wel duidelijk dat ze zo dankbaar waren dat we op bezoek kwamen. Uit de verschillende

gesprekken bleek dat het maar weinig voorkomt dat blanken zich tot een bezoek aan deze uithoeken laten verleiden.

Na de kerkdienst krijgen de bezoekers een zak eten mee. Dit keer gevuld met een half brood, een handjevol wortels, wat uien en aardappels en een stukje meloen. Voor veel van hen is deze zak voedsel alles wat ze krijgen in een week. En in de meeste gevallen moeten ze het delen met hun gezin. Een jongetje van een jaar of vijf stond aan

het hek. Te wachten op zijn moeder die een voedselpakket kwam halen. Zijn tandjes rotten uit z’n mond waar je bij stond, een vreemd bol buikje, de blote voetjes en knokige schoudertjes. Ik werd er een beetje stil van toen zijn moeder met een zak eten naar buiten kwam en hoopte maar dat dit tweetal het hele gezin vormde. Maar ik vrees dat er meer mondjes mee gevuld moeten worden. De moeder bleef net als veel anderen voor het hek wachten en niet veel later bleek waarom. Een krat met de laatste wortels werd naar buiten gesmeten en mensen doken er op af als beesten. Ze laten elkaar met rust, maar binnen een paar seconden was het krat leeg.

Even een break in de stad en na de lunch naar Motherwell om de meiden in Dolly’s huis wat beter te leren kennen. Lieverds, stuk voor stuk. Maar wat een beschadigde kindjes ook hier.

Voordat we de township uitgaan nog snel even een kijkje nemen bij de tuin van de jongens. Masixole en Simphiwe zijn thuis en we worden hartelijk ontvangen. Ook weer door een van de puppies die - zo blijkt later - de autoband vol koolplantjes tot prettige slaapplek heeft getransformeerd. Juist. Morgen maar even wat gaas en net eromheen zetten. Het leek me leuk om elke dag een foto te maken van de tuin, maar bij nader inzien, beperk ik me maar tot de allereerste. Als het zo doorgaat, zet ik namelijk in op dag vier dat we weer opnieuw kunnen beginnen, haha! En dat levert niet zulke fraaie foto’s op.

Staken

Overigens mogen we morgen niet naar de huisjes. Net als twee jaar geleden staat er morgen een staking op het programma en dat kan in de townships nogal escaleren. Het lijkt in Motherwell mee te vallen. We zouden eerst de politie bellen om te vragen hoe het er voor staat, maar nu vinden Peter en projectleiding het veiliger om helemaal niet te gaan. Balen, want nu moeten we het dagje uit met de crèche kids uitstellen. En de tijd gaat al zo snel! Nu morgen maar een vrije dag en zaterdag misschien naar de huisjes. Flexibiliteit wordt weer op de proef gesteld, op z’n Afrikaans plukken we de dag zoals die komt.

Liefs,

Nadine