Succesverhaaltjes

Dit wordt een week van pannenkoeken bakken en afscheid nemen… Hoewel ik wist dat het voor vier weken zou zijn, weet ik ook weer waarom ik er vorige keer voor had gekozen om acht weken op het project te blijven. Wat jammer om juist nu weg te gaan!

Vooral in het jongenshuis zien we met de dag dat we ‘succes’ boeken. De tuin stond er vrijdag top bij en heeft er een geïmproviseerd raster van gaas omheen gekregen. Verspreid door de tuin staan zaaibakjes met plantjes waarvan we niet weten waar ze vandaan komen en wat het zijn… Ik heb de indruk dat de kleintjes er gewoon plantjes onkruid in gezet hebben. Maar het geeft in ieder geval aan dat ze er mee bezig zijn én het interessant en leuk vinden.

Wijze woorden

Ook Masixole is een succesverhaal op zich aan het worden. Kwamen we vrijdagmiddag nog even aanwaaien, zit hij uit zichzelf de tafels van 10, 11 en 12 over te schrijven van de poster die wij gemaakt hebben!

Misschien zou je dat niet mogen hebben, maar ik heb wel een duidelijke voorkeur voor het huis van Nosi. Met de jongens en met name die van deze leeftijd kunnen we hele goede gesprekken hebben. Simphiwe vertelde me vorige week over hoe hij toen hij 7 was, zeven jaar geleden, bij Thamsanqa terecht is gekomen, omdat zijn ouders ‘niet meer voor hem konden zorgen’. Ze hadden geen baan en moesten op andere manieren aan voedsel en kleding komen en zorgen dat het huis dat ze konden blijven leven in het huis dat ze hadden, zo vertelde hij. Wat er precies verder heeft gespeeld, vertelde hij niet en ik heb er niet naar gevraagd. Maar hij was wel heel fel in de stelling dat hij nooit en te nimmer drugs en alcohol zou gebruiken, omdat dat z’n leven zou ruïneren. Angstaanjagend wijze woorden voor een jongen van 14, vind je niet…

Kinderboerderij

Vrijdagochtend ging dan eindelijk onze kinderboerderijdag door met de kinderen van de crèche. Het was er de perfecte dag voor, niet te heet, want het was bewolkt en alle zeven kinderen konden mee.


Bij sommige kindjes worden op zo’n verwenuitje - want dat was het voor hen zeker, de meeste kleine kids zijn waarschijnlijk nog nooit ver de township uit geweest en hadden nog nooit een lama, varken of konijn van zo dichtbij gezien - hun zwakheden en geschiedenis wel erg duidelijk. Thimna, het meisje waarvan ik gehoord heb dat ze misbruikt is geweest was echt even kind. Schaterlachend op een schommel. Er maar geen genoeg van krijgend. Ik denk dat ze zo een half uur heeft kunnen zitten.

En Uwonkie met haar kwaaie snoetje, lachend van de glijbaan, hand in hand naast me de struisvogels voerend. Wat een verschil met de

eerste week dat we op de crèche kwamen! Het meisje schijnt een jaar geleden nog niet eens te hebben willen praten en hangt erg aan Larisaa liet nu lachend toe dat ik haar bij de wasbak haar handjes liet wassen.
Op de terugweg zakten de hoofdjes bij elkaar op de schouders. Bij elkaar, alles wat ze hebben, vielen ze in slaap. De terugweg was dus stil en ik kreeg een brok in m’n keel die vier kleintjes met een zo serieuze, volwassen trek op hun gezicht te zien tukken.

Types

Ik weet niet of dit project nu zoveel heftiger is dan dat van twee jaar geleden. Het was destijds misschien makkelijker omdat je met de jongeren over hun problemen, dromen en verleden kon práten. Dat is bij de allerkleinsten nu niet mogelijk en bij de oudere wordt dat met de week steeds makkelijker.

Nu weet je bij sommige kids, zoals bij Thimna, Akhona, Masixole enigszins wat er met hen is. Van andere kinderen weet je niks. Wat is het dat één van de meiden bijvoorbeeld zo gefocust is op stukjes blote buik of de kleur van je bh. Ik krijg er af en toe een naar gevoel bij. En dat andere dametje dat de paar centjes die wij in de auto hebben liggen om de parkeerwacht te betalen van ons probeerde te stelen. Je kunt - en moet - er boos om worden, dat werd ik ook, maar het probleem snappen doen we niet echt.

Het is net als die jonen op het strand vorige week. Die werd me toch door de strandwacht een partij afgeranseld toen hij ‘een poging gedaan zou hebben schoenen te stelen’… Een broodmager bovenlichaam, op blote voeten, in een versleten zwembroek. Het is heel zwak, ik weet het, maar ik heb te doen met die types. Wat maakt dat die jongen zo wanhopig is dat hij hier op een vol strand de vriendschap met zijn maten op het spel zet - want die gaven hem toen hij de strandhut uit kwam gekropen, nog een paar fikse klappen - en zich ook nog eens zó voor paal laat zetten onder het toeziend oog van tientallen strandgangers…

Zo, waar zo’n lekker lui weekend al niet goed voor is. Jullie zijn weer aardig bijgepraat en ik heb heerlijk gewandeld aan een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien en lekker in de kroeg gehangen. Ook wel eens fijn, even iets heel anders!

Een week gaat hier echt heel snel voorbij. Terwijl als iemand me vraagt wat ik heb gedaan, er nauwelijks één antwoord op te geven is, dus ik hoop dat jullie een beetje een indruk krijgen. Het lijkt soms een beetje teveel om op te noemen, te lastig uit te leggen of te weinig relevant… Een ding is zeker, ik voel me hier weer helemaal thuis en

heb het goed. Tijd, dat is alles waar het aan ontbreekt. En daar heb ik thuis ook last van, dus wat dat betreft verschilt het niet zoveel.

Liefs,

Nadine