Teardrops in the rain

Toepasselijker kan het niet. Het regende deze vrijdag bijna de hele dag pijpenstelen… En regen in de townships, dat geeft toch een wat troosteloze indruk. Ook al is de realiteit helemaal niet zo triest. Achter alle deuren van de huizen waar wij de afgelopen vier weken binnen mochten komen, vonden we een heleboel plezier, persoonlijkheden en toekomstplannen. En overal voelden we ons welkom, op ons gemak en steeds meer thuis. Afscheid nemen blijf dan wel een beetje verdrietig.

Want hoe vergaat het ’onze’ kinderen tot we elkaar misschien eens weerzien? Dikke tranen bij Nosi en de warme knuffels en brieven van de jongens maakten het vooral bij hen lastig om gedag te zeggen. De hele dag stond in het teken van goodbyes; goodbye kindjes bij Ithemba, goodbye Samkelo, goodbye Lulama’s, goodbye boys, goodbye Dolly’s, goodbye Motherwel en goodbye Peter & Daphne, lieve schatten… Gelukkig betekent goodbye ‘tot ziens’ wat in houdt dat ik hier zeker nog eens terug kom.

Fiasco

Wat een week weer! Het begon maandag met een wat valse start bij Cynthia’s huis. Het eerste huis waar we onze vaarwelpannenkoeken gingen bakken. Het was een hete dag en na een ochtend op de creche was ons geduld al behoorlijk op de proef gesteld, ook al was het wel een geslaagd weerzien met de kids. Die waren ons bezoekje aan de kinderboerder van de vrijdag daarvoor duidelijk niet vergeten. Er werd lief gespeeld en veel geknuffeld, maar die kleintjes zijn elke keer simpelweg vermoeiend druk.

Vervolgens even aangewaaid bij de jongens en door naar Cynthia waar ons een niet erg warm welkom stond te wachten. Moeders zelf zat op de bank aan de televisie gekluisterd en het jongste meisje mét haar, waar je zodoende erg weinig respons van kreeg.

Daarom maar direct begonnen met pannenkoeken bakken. Dat bleek achteraf een goed besluit; vanwege één bruikbare pit hebben we TWEE uur gedaan over zo’n twintig pannenkoeken… Het fornuis was prachtig, laat dat duidelijk zijn. Een gloednieuw, vier pits elektrisch fornuis blijkt hier echter de tijd ver vooruit te zijn. De grootste pit doet namelijk bij gebruik de stoppen doorslaan en datzelfde geldt voor het gebruik van meer dan één van de anderen. Juist.

Een voor een kwamen de andere dames thuis. Cynthia’s is het huis met de oudste meiden van rond de zestien jaar en twee jongere meisjes. Nu wil ik niet zeggen dat ik de makkelijkste was op die leeftijd, maar hier kunnen ze er ook wat van. Ik denk dat er slechts twee gedag zeiden, maar op onze vraag hoe het ging kregen we hooguit een ‘ok’ als antwoord. Helpen met huiswerk? Niet nodig. Spelen? Nou, omdat we zo aandrongen. Je begrijpt, de pret was er wel vanaf.

Gelukkig waren de pannenkoeken klaar en toen werd het pas echt gezellig. Reden voor Cynthia om na haar dutje op de bank maar naar de winkel te vertrekken en de meiden te laten eten. Starend naar de televisie - die na een boze blik op het verzoek die uit te doen, gewoon aanbleef - aten ze hun pannenkoeken. Gepraat werd er alleen in Xhosa, terwijl ze prima Engels kunnen spreken. Nog even met m’n fototoestel in m’n handen gezeten, maar ik wist eigenlijk niet waarom ik hier nog meer energie in zou steken. Misschien hadden wij gewoon de verkeerde verwachtingen, maar het voelde écht alsof we hier voor Piet Snot bezig waren en het toch niet op prijs werd gesteld. Met een beetje een naar gevoel zijn we naar huis gegaan.

Pannenkoekenfestijn

Dinsdagochtend hadden we ontbijt en gesprek met Tia (74) en haar dochter Louise die samen het project runnen. Gelukkig waren zij het met ons eens dat als de meiden zo op ons reageerden, we onze energie maar in de andere drie huizen moesten steken. En zo zijn we dinsdag, woensdag en donderdag dan ook bij Dolly, Lulama en Nosi thuis geweest waar het wél een geslaagd pannenkoekenfestijn werd.

Zwemmen

Omdat het zo warm was deze week hadden we het idee geopperd om met de creche te gaan zwemmen bij Louise thuis die een zwembad in de tuin heeft. Een geweldige ochtend voor ons én de kinderen.

Niet allemaal durfden ze erg, maar de kleine Apihwe, Somikazi en Ayakha wilden wel mee het diepe deel in. En dan Awonkie. Die deed ons allemaal versteld staan, zo vrij als dat meisje in het water was. Het was de enige die je niet stevig omklemde, maar zelfs een poging deed tot zwemmen als je je hand onder haar buik hield. Louise stond er vol verbazing naar te kijken en vertelde me donderdagavond tijdens het ‘afscheidsdiner’ bij ons in huis waarom.

Awonkie

Het meisje is nu bijna vier jaar, maar was twee en half jaar geleden op sterven na dood. Het was toen dat Tia begonnen was met het registreren van weesjes of verwaarloosde kinderen in Motherwel dat ze Awonkie voor het eerst zag. Één van haar ouders was al overleden aan de gevolgen van aids, de ander was nog in leven, maar ook ernstig ziek. Het zag er naar uit dat ook het kleine meisje de ziekte had.

,,Ze had armpjes, zo mager! Je kon haar op twee handen houden, zo klein was ze’’, beschreef Tia. ,,Het geluid van haar pogingen tot gekrijs gingen door merg en been. Ze had waarschijnlijk al het geluid dat ze in zich had al gegeven. ’’

Awonkie werd getest en bleek inderdaad ook aids te hebben. Tia vroeg zich af of ze het wel ging halen of dat dit het tweede kindje zou worden dat ze zou verliezen sinds ze met Thamsanqa was begonnen. De medicijnen, die gratis voor handen zijn als je positief getest bent, sloegen aan en

Awonkie kwam er wonder boven wonder bovenop.

Toen haar moeder kwam te overlijden, is ze in huis genomen door haar buurvrouw die ook nog een zoontje had. Dat jochie zit ook op de creche en de twee zijn echt als broer en zus zo close. Ik kan niet meer naar de foto’s van het gezond ogende, vrolijke meisje in het zwembad kijken zonder dit verhaal in mijn achterhoofd.

Het is behoorlijk aangrijpend en ik ben erg benieuwd hoe het Awonkie verder vergaat.

Verwennerij

Van al het pannenkoekenbeslag dat we over hadden, hebben we ruim veertig pannenkoeken gebakken voor ons bezoek aan de jongens, donderdag. Want, zo dachten wij, dan kunnen ze de rest gewoon ‘s avonds of de volgende dag opeten. Ik was alleen even vergeten hoe jongens kunnen eten. Daarin verschillen ze niet zoveel van die bij ons, haha! Want het is echt niet zo dat ze hier honger hebben, voor de kinderen binnen Thamsanqa is wekelijks absoluut voldoende te eten. Maar geloof het of niet, alle pannenkoeken waren na een half uur OP! Inclusief de twee en halve liter bak met ijs waar we ze mee verwenden. De jongens hadden sowieso een streepje voor de afgelopen weken. We hebben nog wat extra’s voor de tuin die waanzinnig goed gaat, gehaald en een basket voor basketballen aan de muur gemaakt.

Dat klinkt alsof het een karweitje van niks was, maar het heeft ons drie dagen gekost voordat dit gefikst was (en nu niet beginnen over vrouwen en techniek, want die hebben we hier al vaak genoeg gehoord deze week) om welgeteld één dag voor een hoop plezier te hebben gezorgd en er vervolgens in trieste staat aan één schroef bij te hangen.

Poging 1: We zouden van Louise een 'mannetje meekrijgen' die een steenboor had en de vier gaten, pluggen, schroeven - in die volgorde - wel even voor ons kon regelen. Arnold bleek een vriendelijke, twintigjarige blanke Zuid Afrikaan uit P.E. te zijn die voor de tweede keer van zijn leven in Motherwel kwam. Hij vond het ''wel leuk, maar was wel een beetje angstig'', gaf hij toe. In de township was het immers één crimineel zooitje bij elkaar. Wij stelden hem gerust dat we nu al vier weken in onze VW Chico de hele township doorscheurden en we ons geen moment onveilig hadden gevoeld. ,,Gewoon lachen en zwaaien en laten zien dat je met goede bedoelingen komt’’, adviseerden wij hem. Jaja, maar wij konden het toch niet begrijpen, omdat we niet in Zuid Afrika waren geboren, stelde hij. OK.

Bij het jongenshuis was hij zenuwachtig over zijn spullen die we buiten tegen de muur zetten en waarvan wij hem zeiden dat dat echt geen kwaad kon. Gauw die gaten boren en die basket aan de muur hangen, dachten we. Maar de muur van het huisje bleek enigszins anders dan Arnold gewend was. Met een hamer sloeg hij de schroeven de pluggen in. Je begrijpt - dat begrijpen wij vrouwen zelfs - dat werkte niet. Toen ik hem probeerde uit te leggen dat je schroeven met een schroevendraaier vast moet maken, kreeg ik een sneer dat hij dit vaker had gedaan en dat hij wist wat hij deed. Er kwam nog net geen ‘meisje’ achteraan. Maar tot mijn schik hield de laag zacht cement de basket natuurlijk nooit, dus de gaten moesten dieper totdat ze in de bakstenen laag zouden zitten. Tsja, zo’n boor en zulke schroeven had hij niet voor handen. Ik bedankte hem hartelijk voor de gaten en zei dat wij het klusje morgen wel even af zouden maken.

Terug naar de auto. ,,Shit, waar zijn m’n spullen’’, schoot Arnold in de stress. Nosi, de huismoeder van de jongens had ze voor de zekerheid even binnen gezet. Ik kon niet anders dan hard om de arme jongen lachen en vertelde Ryan het verhaal toen die hem kwam ophalen. ,,It's just that...'', stamelde Arnold. ,,I'm a little bit out of my comfort zone.'' En Arnold vertrok met weer een hele ervaring rijker.

Het is uiteindelijk gelukt de juiste pluggen, de goede schroeven en de basket aan de muur te krijgen. Maar gistermiddag toen het moment dan echt daar was om gedag te zeggen, hing de basket er triestjes bij. Toepasselijk. Louise heeft echter beloofd nog wat pogingen te ondernemen, omdat de jongens wel erg veel lol hadden om samen te basketballen. Dat stemt hoopvol.

Op reis

Met de tranen hoog en plakkerig van alle kinderknuffels sluiten we onze tijd in Motherwel af. Maar zoals Jeanne en Toon ons zo mooi op het hart drukten, 'vieren we afscheid als de geboorte van een herinnering'.

En zo zijn Eef en ik aanbeland aan de tweede en eindfase van ons verblijf hier; we vertrekken morgenochtend naar Chintsa aan de Wild Coast van Zuid Afrika. Van daaruit gaan we dinsdag richting het noorden, naar het gebied dat de Drakensbergen heet en het koninkrijk Lesotho in met een privé gids. Wie het alvast leuk vindt om de sfeer daarvan te proeven, moet maar eens kijken op www.thabatours.co.za Wij kijken vooral daar erg naar uit en zijn benieuwd hoe dit gaat zijn.

Zodra we ergens een internetverbinding hebben, kunnen jullie zeker nog een berichtje van mij verwachten. In de tussentijd vind ik het erg leuk om van jullie te horen via sms, hoor! Ik weet dat we in Lesotho waarschijnlijk even helemaal uit de lucht zijn, maar als het even kan, stuur ik zeker iets terug! Tas is gepakt en we gaan twee goede weken hebben, maar ik kijk er ook wel weer naar uit jullie weer te zien en spreken!

Dikke kus!

Nadine