Het is niet de meest relaxte vlucht die je je kunt wensen. Maar
m’n vertrek vanmorgen uit een zonovergoten Kaapstad had ik niet willen missen. Gister
ook al zo’n geweldig mooie vlucht gehad van PE naar Kaapstad, de hele weg vrij
laag gevlogen, de kust volgend. Ik kon uitgebreid gedag zwaaien en afscheid
nemen van dit prachtige, waanzinnige, hartbrekende land.
De laatste week is niet normaal snel gegaan en zat stampvol. Vooral met m’n dagen op Thamsanqa, maar ook met nog een bezoekje aan m'n maatje in JBay, avondjes eten in PE en een warm onthaal in Kaapstad.
Met alle kinderen van de vier huisjes in Motherwell zijn we dinsdag naar het strand geweest. Prop 27 kinderen in een taxibusje naar het strand en alleen de rit is al grote pret. Deborah en Brian, een ex-vrijwilligster en haar vriend waren er net voor twee dagen dus dat was niet alleen erg gezellig maar ook handig om iedereen op het strand in het gareel te houden. Er werd gezongen en geswingd in de bus en op het strand stond er gigantische wind waardoor de golven hoog en sterk waren. Zwemmen zat er dus niet in, maar iedereen had al genoeg aan de branding. Het was super om iedereen zo’n lol te zien maken in het water, de jongens met een voetbal op het parkeerterrein en ook huismoeder Nozi in d’r badpak. Ik had sandwiches gemaakt en pakjes drinken, zakjes chips, appels en bananen meegenomen en daar werd gretig van gegeten. Het blijft schrijnend om te zien wat een honger die kids kunnen hebben. Ook op de creche waar het vaak half 12 is als de kleintjes voor het eerst iets eten. En dan is het meestal maar een danoontje en biscuitjes… Ik vergeet het regelmatig, waardoor het soms weer extra pijnlijk duidelijk is. Zuid Afrika is nog écht een ontwikkelingsland waar honger en ziekte bij het dagelijks bestaan hoort. Niet alleen in de townships rond de grote steden zie je dit. Ook in JBay zwerfden de kinderen uit de township door het dorp om vuilnisbakken leeg te halen en te bedelen.
De laatste week is niet normaal snel gegaan en zat stampvol. Vooral met m’n dagen op Thamsanqa, maar ook met nog een bezoekje aan m'n maatje in JBay, avondjes eten in PE en een warm onthaal in Kaapstad.
Met alle kinderen van de vier huisjes in Motherwell zijn we dinsdag naar het strand geweest. Prop 27 kinderen in een taxibusje naar het strand en alleen de rit is al grote pret. Deborah en Brian, een ex-vrijwilligster en haar vriend waren er net voor twee dagen dus dat was niet alleen erg gezellig maar ook handig om iedereen op het strand in het gareel te houden. Er werd gezongen en geswingd in de bus en op het strand stond er gigantische wind waardoor de golven hoog en sterk waren. Zwemmen zat er dus niet in, maar iedereen had al genoeg aan de branding. Het was super om iedereen zo’n lol te zien maken in het water, de jongens met een voetbal op het parkeerterrein en ook huismoeder Nozi in d’r badpak. Ik had sandwiches gemaakt en pakjes drinken, zakjes chips, appels en bananen meegenomen en daar werd gretig van gegeten. Het blijft schrijnend om te zien wat een honger die kids kunnen hebben. Ook op de creche waar het vaak half 12 is als de kleintjes voor het eerst iets eten. En dan is het meestal maar een danoontje en biscuitjes… Ik vergeet het regelmatig, waardoor het soms weer extra pijnlijk duidelijk is. Zuid Afrika is nog écht een ontwikkelingsland waar honger en ziekte bij het dagelijks bestaan hoort. Niet alleen in de townships rond de grote steden zie je dit. Ook in JBay zwerfden de kinderen uit de township door het dorp om vuilnisbakken leeg te halen en te bedelen.
Hoewel er dus heel veel zaken daadwerkelijk nodig zijn, was het toch ook goed om de kinderen van
Thamsanqa deze strandmiddag te kunnen geven (betaald van sponsorgeld). Ik zie
het nu op de foto’s; de grote, échte lach die te zien is bij bijvoorbeeld het
zwangere meisje van 16, of bij de twee nieuwe kindjes die hun verschrikkelijke
achtergrond van verkrachting en mishandeling nog niet/nauwelijks hebben kunnen verwerken. Voor heel even zijn ze
er niet mee bezig, of zie je dat in ieder geval niet aan ze af en hebben ze
pret, zoals ieder ander kind op het strand zou moeten hebben.
Verder heb ik deze week nog allemaal ‘kleine’ benodigdheden van het sponsorgeld
gekocht; spaarlampen voor het jongenshuis, wc papier (!), tandpasta en
wasmiddelen voor alle huisjes (ze zaten allemaal zonder…). Het baart me wel behoorlijk
zorgen dat er vraag is naar deze middelen en dat het uiteindelijk neer komt op sponsorgeld
uit Nederland om daar zorg voor te dragen. Zeker omdat ik in de
veronderstelling was dat die kosten in ieder geval gedekt zouden zijn.
Dinsdagavond kwamen er een aantal mensen eten, omdat Anne (m’n Duitse huisgenootje) jarig was. Onder de genodigden was ook Karin, een Duitse dame die hier betrokken is geweest bij verschillende projecten voor gehandicapte kinderen in de townships. Zij vertelde dat haar laatste project nu ook aardig op gang is (lees: ondersteund en levensvatbaar door lokale mensen en middelen) dus dat ze waarschijnlijk bij een volgend project gaat helpen. Van haar begreep ik dat het écht mogelijk moet zijn om hier in PE financiën en mensen te vinden om Thamsanqa te onersteunen, maar dat dit inderdaad tijd en ondersteuning van Louise en Tia vergt.
Maar goed, dat maar weer even wat betreft geld en mijn overdenkingen…
Want ook de gesprekken met de kinderen kwamen behoorlijk los deze week. Vooral met de grotere meiden. De zestienjarige N. is zwanger en uitgerekend in februari. Ze zal het kindje dan ter adoptie opgeven op aanraden van Louise, hoewel ze eerder heeft gesproken over abortus waar het nu te laat voor is. Het meisje kreeg de prikpil, maar moet daarvoor eens in de twee maanden naar de kliniek en dat is de verantwoordelijkheid van de moeders, zo vertelde Louise… Daar is iets dus niet helemaal goed gegaan. Haar vriend slaat haar regelmatig dus die relatie biedt bovendien geen stabiele basis. Nu hij weet dat ze het kindje gaat laten adopteren, maakt hij een behoorlijke scene. Waarschijnlijk vanwege de 250 Rand per maand (simpel omgerekend zo’n 25 euro) aan een soort kinderbijslag dat ze kunnen vangen als ze het kindje wel houden… Dat geld is natuurlijk bedoeld voor noodzakelijke benodigdheden als luiers en melk. Nu ga je dat al niet redden voor dat geld, maar het wordt sowieso al regelmatig op een andere manier besteed en het lijkt er op dat boyfriend er ook andere plannen mee heeft.
N. verblijft nu tijdelijk in een van de andere huisjes om veilig te zijn van haar vriend en diens familie… Ze vertelde dat afgelopen week en ik ben er eigenlijk nog steeds een beetje door van slag. Thamsanqa moet een veilige haven voor het meisje zijn en is dat nu in geen enkel opzicht gebleken. Toen ik afscheid nam donderdagmiddag was ze bij Lulama waar ze met een voorzichtig lachje om haar mond vanaf de bank toekeek hoe de anderen dansten en zongen op een nieuwe cd die ik ze ter herinnering had gegeven. Ze maakte foto’s van ze, maar zag er zelf zo verloren en teneergeslagen uit. Van iedereen in het hele huisje kreeg ik van haar de meest hartstochtelijke, bijna wanhopige knuffel. Ik hoop maar dat alles voor haar goed gaat uitpakken…
Dinsdagavond kwamen er een aantal mensen eten, omdat Anne (m’n Duitse huisgenootje) jarig was. Onder de genodigden was ook Karin, een Duitse dame die hier betrokken is geweest bij verschillende projecten voor gehandicapte kinderen in de townships. Zij vertelde dat haar laatste project nu ook aardig op gang is (lees: ondersteund en levensvatbaar door lokale mensen en middelen) dus dat ze waarschijnlijk bij een volgend project gaat helpen. Van haar begreep ik dat het écht mogelijk moet zijn om hier in PE financiën en mensen te vinden om Thamsanqa te onersteunen, maar dat dit inderdaad tijd en ondersteuning van Louise en Tia vergt.
Maar goed, dat maar weer even wat betreft geld en mijn overdenkingen…
Want ook de gesprekken met de kinderen kwamen behoorlijk los deze week. Vooral met de grotere meiden. De zestienjarige N. is zwanger en uitgerekend in februari. Ze zal het kindje dan ter adoptie opgeven op aanraden van Louise, hoewel ze eerder heeft gesproken over abortus waar het nu te laat voor is. Het meisje kreeg de prikpil, maar moet daarvoor eens in de twee maanden naar de kliniek en dat is de verantwoordelijkheid van de moeders, zo vertelde Louise… Daar is iets dus niet helemaal goed gegaan. Haar vriend slaat haar regelmatig dus die relatie biedt bovendien geen stabiele basis. Nu hij weet dat ze het kindje gaat laten adopteren, maakt hij een behoorlijke scene. Waarschijnlijk vanwege de 250 Rand per maand (simpel omgerekend zo’n 25 euro) aan een soort kinderbijslag dat ze kunnen vangen als ze het kindje wel houden… Dat geld is natuurlijk bedoeld voor noodzakelijke benodigdheden als luiers en melk. Nu ga je dat al niet redden voor dat geld, maar het wordt sowieso al regelmatig op een andere manier besteed en het lijkt er op dat boyfriend er ook andere plannen mee heeft.
N. verblijft nu tijdelijk in een van de andere huisjes om veilig te zijn van haar vriend en diens familie… Ze vertelde dat afgelopen week en ik ben er eigenlijk nog steeds een beetje door van slag. Thamsanqa moet een veilige haven voor het meisje zijn en is dat nu in geen enkel opzicht gebleken. Toen ik afscheid nam donderdagmiddag was ze bij Lulama waar ze met een voorzichtig lachje om haar mond vanaf de bank toekeek hoe de anderen dansten en zongen op een nieuwe cd die ik ze ter herinnering had gegeven. Ze maakte foto’s van ze, maar zag er zelf zo verloren en teneergeslagen uit. Van iedereen in het hele huisje kreeg ik van haar de meest hartstochtelijke, bijna wanhopige knuffel. Ik hoop maar dat alles voor haar goed gaat uitpakken…
Het was overal een behoorlijk zingend en swingend afscheid. In de bus naar het
strand was ik er achter gekomen dat alle kinderen, jong en oud, de jongens en
de meisjes helemaal gek zijn van Zahara. Dus voor ieder huisje heb ik een cd
van haar gekocht. Het is een meisje uit Soweto die zichzelf gitaar leerde
spelen en nu dé hit in Zuid Afrika is. Erg leuk en de kids zien erg tegen haar
op. We dansten en zeiden vervolgens gedag. Bij de jongens werd nog even hard
gestudeerd voor het accountant examen van de volgende dag, maar toen zat het er
ook daar echt op. ´s Avonds een hapje gegeten met m´n Nederlandse huisgenootje Roos
en op naar Kaapstad.
Daar nog even lekker vakantie gevierd. Net als m´n woensdagmiddag en –avond in
JBay. Lekker langs het strand gewandeld en lekker gedronken en gegeten met Ryno
in een Mexicaans restaurant daar. Elke keer dat ik nu in Zuid Afrika ben
geweest, heb ik een tijdje met hem opgetrokken en het is erg mooi hoe het
klikt. De gesprekken over surfen, Zuid Afrikaanse politiek, de mooie oorden
waar we allebei geweest zijn, gaan steeds gewoon weer verder waar ze gebleven
waren. Er is sowieso een aardig netwerk aan mensen die inmiddels vrienden
geworden zijn, ontstaan hier aan de andere kant van de wereld. Dat is een heel
fijn gevoel, bijna een soort thuis komen en ik voel me hier dan ook erg op m´n
gemak. Heel fijn, maar het maakt het elke keer weer lastiger om afscheid te nemen. Het zal ook nu weer dan ook niet voor altijd zijn…
Ik ben weer thuis en houd jullie via onder meer deze weg op de hoogte van een informele borrel voor donateurs en geïntereseerden half december waar ik onder het genot van een drankje wil laten zien wat ik de afgelopen maand heb kunnen doen in Zuid Afrika. Voor nu baie dankie voor jullie interesse en medeleven en lekker slaap :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten