Grootse kleine dingen

Het is een vreemd idee dat ik over een week alweer vertrek uit PE en terug ben in Cape Town… Vandaag het eerste afscheid al achter de rug, want huismoeder Lulama is voor twee weken naar familie met haar twee dochters en de kleine Yonela. Vanmorgen vroeg maakte ik het chaotische ochtendritueel in huize Lulama mee.

Van de momenteel negen kinderen moesten er vijf gewoon naar school, dus in schooluniform gingen zij net de deur uit toen ik aan kwam. Ntombi (16) zou thuis achter blijven en liep nog met een bos ongekamd, springerig haar in pyjama rond en hielp de spullen te pakken die Lulama en de drie meisjes nodig zouden hebben de komende twee weken. Alles ging mee in één koffertje, een grote tas en en luiertas met knuffels en luiers voor Yonela.

Mijn buurmeisje Noa had een giraffeknuffel meegegeven voor één van de kindjes van Thamsanqa en bij Yonela leek mij deze in goede handen. Ze was er dolgelukkig mee en het was erg grappig toen Zenande (12) haar in hun taal Xhosa uitlegde dat de knuffel van van Noa kwam waar ik een foto van liet zien op mijn telefoon. Ze vond dat blonde meisje met haar knuffel reuze interessant.
Klaar om te gaan. Het duurde even voor ik begreep dat Lulama met de drie meisjes van plan was naar de liftplaatsen langs de mainroad even buiten Motherwell te gaan lopen. Dat zou een wandeling van zo’n tien kilometer geweest zijn en dan had ze vervolgens nog een lange weg te gaan met verschillende jikeleza’s (hét vervoer hier in de townships, vrij vertaald als ‘als gekken rondtoeterende en sjezende taxi’s’) richting Kaapstad… Dus alles ging in mijn autootje en ik heb ze met een brok in m’n keel afgezet op de liftplaats. Je ziet hier continue mensen liftend langs de weg staan. Maar nu ik Lulama met die drie kids en haar halve hebben en houden zo zag staan met ’t kartonnetje CPT in haar hand was het toch een ander verhaal.

Hoewel het me allemaal wel bekend is, wennen dat soort dingen toch nog steeds niet. Van de week ben ik met Zenande, Ntombi en Vuyokazi nieuwe schoenen wezen shoppen. De gaten zaten in de zolen van wat nog door gin g voor schoenen. Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat er geen geld voor dat soort essentiële dingen is… Geen enkel paar van de schoenen kostte meer dan zeven euro. We kochten ze gewoon in het winkelcentrum in Motherwell waar men duidelijk niet erg gewend is aan blanke klanten. De meisjes werden continue gevraagd wie ik was en wat we kwamen doen. Niet vervelend, maar oprecht geïnteresseerd. Erg grappig hoe de meiden dan vertelden en op mij ‘pasten’.

Nieuwe jeans in ruil voor opgepompte bandjes
De jongens reageerden minder enthousiast op het voorstel om nieuwe broeken te gaan shoppen; nieuwe broeken wilden ze wel, maar het winkelen lieten ze liever aan Nosi en mij over. In ruil daarvoor hebben ze gezorgd dat de bandjes van de racefiets (ik kon thuis nog steeds geen pomp vinden) opgepompt werden. Nosi vroeg me heel voorzichtig hoeveel de broeken per persoon mochten kosten. Want anders hadden de twee oudsten nog wel ‘wat bruikbaars’ in de kast hangen. Uiteindelijk bleek de gemiddelde broek zo’n acht euro te kosten. En toen er één broek twee euro meer bleek te zijn, wilde ze ‘m weer terug hangen met het idee dat dát echt te gek was... Alle jongens dus fijn in de nieuwe jeans gestoken. Blije koppies…

Ook de boodschappen heb ik deze week van sponsorgeld betaald; vier grote boodschappenkarren vol aardappels, uien, bananen, appels, melk, limonade, meel, luiers en suiker. Geen onnodige luxe. En toch vormen de boodschappen een kostenpost van bijna driehonderd euro per week voor de vier huisjes – wat dus neer komt op zo’n tien à vijftien euro, per persoon, per week… Het houdt me sindsdien aardig bezig: eigenlijk is het natuurlijk belachelijk dat er vanuit Nederland (of welk ander land dan ook) wordt voorzien in de basisbehoefte van de kids van Thamsanqa. Het is niet zo dat er buiten de townships ook zo’n armoede heerst dat daar geen sponsormogelijkheden zijn. Er zitten grote bedrijven en organisaties zat die je zou kunnen vragen iets bij te dragen. En dat gebeurt ook wel eens… Maar sporadisch. Het zou toch fantastisch zijn als een Spar, een Shopright of Fruit en Veg (een deel) zou leveren?! Volgens Louise hebben ze dat ‘wel eens geprobeerd’ maar doen de meeste bedrijven al veel en zeggen ze daarom nooit toe. Maar ik denk dat als je de tijd neemt om hier intensief te netwerken er veel meer mogelijk is dan ze tot op heden benutten. Ze zijn het hier alleen nog helemaal niet gewend. Ik zie wel voor me hoe een mooi stageproject het zou kunnen zijn om lokaal sponsors te werven of een soort voedselbank systeem op te zetten – in eerste instantie voor Thamsanqa met uitbreidingsmogelijkheden voor heel Motherwell/Zuid Afrika… Al heb je daar minstens een half jaar de tijd voor nodig. En ik heb iedereen thuis beloofd gewoon naar huis te komen zondag over een week.

Tsja, zo snel gaat het alweer.

Flud is coming

Nosi en ik lezen voor uit Jip en Janneke.

Vrijdag is altijd een kort dagje voor vrijwilligers bij Thamsanqa; ten eerste is er geen kleuterklas op vrijdagochtend. Ten tweede is het qua drukte en onrust op straat (er komen veel mensen terug voor het weekend, ze hebben betaald gekregen en dat gaat vaak gepaard met een bezoekje aan de drankhandel) verstandig is rond de middag uit de township weg te zijn. Ik heb wat rondgetourd door PE en een shoppingmall bezocht met een prachtige boekwinkel waar ik zeker ’n uur heb rondgesnuffeld. Even een goede koffie bij de Mugg and Bean gedronken en een heeeeel leuk cadeautje gescoord voor Kees (J).
Één van de volwassen meiden die sinds dit jaar bij Thamsanqa vandaan is, werkt tegenwoordig in dit winkelcentrum bij een pizzaria. Ze was er helaas niet, maar ik ga haar zondagmiddag even opzoeken. De weersvoorspellingen zijn niet erg best voor dit weekend; ze hebben het over a flud op het nieuws en het regent nu al erg hard. Het houdt hier in het vrijwillershuis iedereen nogal bezig; alleen zondagochtend in alle vroegte lijkt het droog te zijn. Dus om zes uur ’s morgens ligt Lars in zee, Anne in het zwembad en zit ik op de fiets haha! Morgen ga ik toch maar een dagje naar Jeffrey´s Bay, het surfoord hier een uurtje vandaan. Nog even een weekend vakantie vieren dus!

Apihwe in de peuterspeelzaal.

PS! Alle sponsors (en Noa in het bijzonder, want ik had dat koppie van Yonela voor geen goud willen missen) super bedankt voor jullie giften en donaties! Het is erg fijn om er hier broeken, schoenen, boodschappen van te kunnen kopen voor de kids – het is nauwelijks voor te stellen hoe dankbaar iedereen is en hoe groots die kleine dingen daardoor worden. Thanks!