We hebben de Tour for Talent gister afgesloten met een van de mooiste etappes van de week; ruim honderd kilometer van Fish Hoek terug naar Capetown. Door Simon’s Town waar ik in zee in ieder geval één walvis hebben gespot – van de andere gevallen blijft het de vraag of het stenen, walvissen of andere zeedieren zijn geweest… Kaap de Goede Hoop, Chapman’s Peak, Suikerbossie en de surfbeach van Camps Bay waar Lucky, Andile en Shile (Surfers not Street Children) hun skills showden.
In Kaapstad begon het avontuur een week geleden. Wat een raar idee om vanmorgen de spullen in te pakken, zonder energy bars en armwarmers bij de hand te houden, niet om half zeven in fietskleding aan het ontbijt te hoeven zitten en de vaseline vandaag in de toilettas te kunnen laten. De tijd en de kilometers zijn werkelijk voorbij gevlogen.
In totaal is het ruim vijfhonderd kilometer geworden door de (vanwege politie ingrijpen) ingekorte tweede dag, afgelasting door storm de vierde dag en een korte vijfde dag door het bezoek aan het project The Homestead. Dag zes hebben we ons niets af laten pakken. Fietsen zouden we. En dat is gelukt. Over misschien wel een van de mooiste wegen ter wereld. Chapman’s Peak. Eindelijk heb ik ‘m gezien nu de weg niet afgesloten was. Slingerend loopt deze route hoog boven de zee langs steile rotswanden aan je rechterhand en de Atlantische Oceaan links.
Eerder op de dag waren we al op het meest zuidelijke puntje van Afrika geweest; Cape of Good Hope waar we de traditionele foto bij het bord op de rotsen hebben gemaakt. Onderweg kwamen we bavianen, struisvogels en heel in de verte bontebokken en elanden tegen.
De tussenstop voor de lunch in de township Masiphumelele was erg welkom. Hier bezochten we een fietsenwinkeltje in een zeecontainer waar fietsen (vooral veel gedoneerde OV fietsen uit Nederland) worden verhuurd, maar ook verkocht. Het idee hier achter is armoede te bestrijden en mobiliteit te vergroten door de fiets in te zetten op allerlei manieren; als vervoersmiddel, maar ook als sport en ontspanning.
We aten er lunch met de geluiden uit de township op de achtergrond. De dag ervoor hadden we The Homestead per bus bezocht, omdat de risico’s om het op de fiets te doen de groep te groot leken. Deze kleine township net buiten Kaapstad is een stuk kleiner en gemoedelijker en ik vond het echt de moeite om er met de fiets aan te komen.
Bovendien konden we nergens anders dan hier de langverwachte smileys van Jeremy krijgen. Schapenkop. De benaming smiley komt van de uitdrukking op de kop zodra die gekookt wordt; de bek staat open en de tong wordt zichtbaar alsof het dier lacht. Smakelijk eten haha… Eerlijk gezegd was het nog best te eten, een beetje vet, maar de stukjes vlees die er aan zitten zijn heel mals, sterk van smaak. Het lekkerste stukje schijnt het oog te zijn, maar die hebben we aan onze andere gids Dave en de fietsenmaker gegund.
De negen dagen zijn zo verschrikkelijk hard gegaan en ik heb nog langs niet alles verteld en laten bezinken. Iedereen ging vol van indrukken het vliegtuig in. Nog geen kwartier in de lucht en ik lag te slapen terwijl de kuststrook die ik de afgelopen dagen op de fiets bedwongen had onder mij door trok in tegengestelde richting…
Inmiddels zit ik in Port Elizabeth, waar het allemaal weer zo bizar vertrouwd voelt. Opgepikt door Louise van Thamsanqa en even wat te eten gehaald voor vanavond en morgenochtend bij de Pick’n Pay. Raar is wel dat gastouders Peter en Daphne momenteel zelf in Nederland zijn en ik een avondje voor mezelf had hier in huis. Stilte. Na dagenlang omringd door de andere TFT’ers niemand om me heen. Best wel even lekker, maar al gauw ook een beetje saai. Want de groep was echt fantastisch! Voor één keer even lekker in bad gelegen met een hoofd vol.
Morgenmiddag als de kerkdiensten afgelopen zijn, ga ik al met Louise naar Thamsanqa in Motherwell. In het jongenshuis hebben ze te kampen met een van de jongens die aan de drugs zit, vertelde Louise vanmiddag. De groententuin is nog in gebruik, maar de kool, sla en tomaten hebben de jongens afgezworen. Het is een halve aardbeienkwekerij geworden, want die vindt Junior het lekkerst. Er is een nieuwe huismoeder in een van de meisjeshuizen. En een nieuw meisje van drie die langzaam maar zeker aan het wennen is bij Lulama thuis. Kortom, er komen weer verhalen zat om over te vertellen bij de komende twee weken. En ondertussen bezinken de ervaringen van de afgelopen week…
Aan de muur in de serre hangt een mooie Scott. Misschien dat ik deze week toch nog even de stoute fietsschoenen aan trek. Het kriebelt alweer.
Een mooie afsluiter!
BeantwoordenVerwijderen