Crediteuren, debiteuren
Bij de jongens is één van de jongste ventjes bevriend geraakt met een ‘fout’ groepje waardoor hij enkele maanden terug aan de drugs is geraakt. Het lijkt er op dat hij er na een intensief programma binnen Thamsanqa nu vanaf blijft. Met de andere jongens gaat het goed, alleen hebben ze allemaal wat moeite op school. Bovendien weet Nosi niet echt hoe ze haar rol van huismoeder aan moet pakken; ze sluit zich regelmatig op in haar slaapkamer, apart van de jongens en is meer een begeleider dan een moeder voor ze. Terwijl het juist het idee is dat ze hier wennen aan een normale gezinssituatie zodat ze (ooit) terug kunnen naar familie of zelf een idee hebben van hoe een gezin er uit hoort te zien. Vanmiddag zat ik met één van de oudere jongens aan z´n economie huiswerk (debiteuren, crediteuren, dat geneuzel, nèt mijn ding) en ineens zat de hele tafel vol met jongetjes en hun schoolboeken. Nosi zei dat ze dat nog nooit gezien had. Maar zo werd het een gezellig, maar zinvol studiedagje. Ook voor mij.
Bij Lulama is een nieuw meisje van drie jaar opgenomen in huis. Haar ouders leven nog, maar verwaarloosden de kleine Yanele zwaar. In eerste instantie is ze door het babyshelter Lelethu opgevangen en omdat ze daar eigenlijk te oud voor is bij Thamsanqa terecht gekomen. In de paar dagen dat ik haar nu heb gezien, is er al verandering merkbaar naar de andere kinderen en naar mij. Ze probeert vaker zelfstandig ergens heen te lopen. Al gaat dat erg onhandig, omdat ze mank loopt waarschijnlijk vanwege een onbehandelde fractuur na mishandeling. Gelukkig verschijnt er steeds vaker een grote lach op d’r gezicht als ze weer op de grond zit in plaats van dat ze het meteen op een schreeuwen zet en alleen door Lulama overeind geholpen wil worden. Ze lijkt al dondersgoed te beseffen wat ze met d’r schattige lach voor elkaar kan krijgen. (Het is het meisje links op de foto boven aan deze tekst.) Juist, met die kleine komt het wel goed. We zijn allemaal meer bezorgd over het broertje of zusje dat de moeder binnenkort op de wereld gaat zetten… Er kan pas worden ingegrepen als blijkt dat het weer mis gaat.
Jongeren
Met de andere meisjes hier in huis gaat het fantastisch. Het is nu bijna twee
jaar geleden en een paar van de ukkies zijn inmiddels veranderd in bijdehante
grietjes die sinds ze naar school gaan duidelijk van zich af leren bijten.
In het huis van Dolly is heel wat veranderd; allereerst is Dolly er geen huismoeder meer, maar Ellen is er een waardige opvolger. Dolly woont aan de overkant en kwam ik vanmorgen tegen op straat. Ze dook meteen bij me in de auto om me een knuffel te geven. Ook Akhona, de jongedame, is hier vertrokken. Zij woont nu bij familie en heeft een baan. Werk gaat goed, in het nieuwe onderkomen loopt het wat minder, maar dat wordt in de gaten gehouden.
Thamsanqa hoopt binnenkort een huisje te kunnen huren om te proberen of er een zelfstandige woonvoorziening gecreëerd kan worden voor de jongeren die in de leeftijd komen om Thansanqa te verlaten. Dat is nog een heel ding, voor huismoeders en Louise. Maar een paar van de jongeren geven nu zelf ook aan dat ze daar wel aan toe zijn. De huisjes worden druk, de moeders zitten ze nog steeds achter hun vodden en ondertussen zitten ze grotendeels thuis omdat de werkgelegenheid hier dramatisch is. De werkloosheid in Motherwell is in twee jaar tijd alleen maar toegenomen en wordt geschat op tachtig procent van de bevolking boven de 18 jaar.
Dat lijkt vooral in het huis van Cynthia een probleem. De schoolgaande meiden doen het goed, maar met de oudere lopen ze hier tegen de problemen op waar de hele township mee te kampen heeft. Één van de meiden is zwanger van haar vriend die haar mishandelt. Een ander meisje is betrokken bij een gang.
Ik schrijf het hier nu op, net zoals ik het zondag probeerde te bevatten op m’n kennismakingsrondje. Dat lukt niet erg. De problematiek is me te groot en te vaag; ik weet niet zo goed wat ik er meer mee kan dan alleen maar luisteren en hopen dat ze binnen het project een manier vinden om de meisjes de goede weg op te helpen.
Chevy
En ondertussen zit ik in het huis van Peter en Daphne samen met een Duits stel en een Nederlands meisje. We zien elkaar ’s morgens en ’s avonds en gaan allemaal een beetje onze eigen weg. Een beetje stil, maar ook wel ontspannen. Ik heb sinds gisteren m’n eigen auto en kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb ‘Harry’, zoals de projectauto wordt genoemd, in de goede handen van Ryan gelaten. ,,Harry has been an adventure the last couple of weeks’’, waren zijn eerste woorden toen ie me ophaalde. Nou, voor mij avontuur genoeg in m’n eentje in een auto Motherwell in dus dan maar een flitsende, goede huurauto. M’n hart sloeg wel even twee keer over toen ik vanmiddag even bij een supermarkt was gestopt en teruglopend zag dat m’n lichten nog aan stonden. Het zou net wat voor mij zijn dat ik op m’n eerste dag met m’n huuratuo toch nog met een lege accu kom te staan. Maar Chevy de Chevrolet has been nice to me so far…
Bij de jongens is één van de jongste ventjes bevriend geraakt met een ‘fout’ groepje waardoor hij enkele maanden terug aan de drugs is geraakt. Het lijkt er op dat hij er na een intensief programma binnen Thamsanqa nu vanaf blijft. Met de andere jongens gaat het goed, alleen hebben ze allemaal wat moeite op school. Bovendien weet Nosi niet echt hoe ze haar rol van huismoeder aan moet pakken; ze sluit zich regelmatig op in haar slaapkamer, apart van de jongens en is meer een begeleider dan een moeder voor ze. Terwijl het juist het idee is dat ze hier wennen aan een normale gezinssituatie zodat ze (ooit) terug kunnen naar familie of zelf een idee hebben van hoe een gezin er uit hoort te zien. Vanmiddag zat ik met één van de oudere jongens aan z´n economie huiswerk (debiteuren, crediteuren, dat geneuzel, nèt mijn ding) en ineens zat de hele tafel vol met jongetjes en hun schoolboeken. Nosi zei dat ze dat nog nooit gezien had. Maar zo werd het een gezellig, maar zinvol studiedagje. Ook voor mij.
Bij Lulama is een nieuw meisje van drie jaar opgenomen in huis. Haar ouders leven nog, maar verwaarloosden de kleine Yanele zwaar. In eerste instantie is ze door het babyshelter Lelethu opgevangen en omdat ze daar eigenlijk te oud voor is bij Thamsanqa terecht gekomen. In de paar dagen dat ik haar nu heb gezien, is er al verandering merkbaar naar de andere kinderen en naar mij. Ze probeert vaker zelfstandig ergens heen te lopen. Al gaat dat erg onhandig, omdat ze mank loopt waarschijnlijk vanwege een onbehandelde fractuur na mishandeling. Gelukkig verschijnt er steeds vaker een grote lach op d’r gezicht als ze weer op de grond zit in plaats van dat ze het meteen op een schreeuwen zet en alleen door Lulama overeind geholpen wil worden. Ze lijkt al dondersgoed te beseffen wat ze met d’r schattige lach voor elkaar kan krijgen. (Het is het meisje links op de foto boven aan deze tekst.) Juist, met die kleine komt het wel goed. We zijn allemaal meer bezorgd over het broertje of zusje dat de moeder binnenkort op de wereld gaat zetten… Er kan pas worden ingegrepen als blijkt dat het weer mis gaat.
Jongeren
Met de andere meisjes hier in huis gaat het fantastisch. Het is nu bijna twee
jaar geleden en een paar van de ukkies zijn inmiddels veranderd in bijdehante
grietjes die sinds ze naar school gaan duidelijk van zich af leren bijten.In het huis van Dolly is heel wat veranderd; allereerst is Dolly er geen huismoeder meer, maar Ellen is er een waardige opvolger. Dolly woont aan de overkant en kwam ik vanmorgen tegen op straat. Ze dook meteen bij me in de auto om me een knuffel te geven. Ook Akhona, de jongedame, is hier vertrokken. Zij woont nu bij familie en heeft een baan. Werk gaat goed, in het nieuwe onderkomen loopt het wat minder, maar dat wordt in de gaten gehouden.
Thamsanqa hoopt binnenkort een huisje te kunnen huren om te proberen of er een zelfstandige woonvoorziening gecreëerd kan worden voor de jongeren die in de leeftijd komen om Thansanqa te verlaten. Dat is nog een heel ding, voor huismoeders en Louise. Maar een paar van de jongeren geven nu zelf ook aan dat ze daar wel aan toe zijn. De huisjes worden druk, de moeders zitten ze nog steeds achter hun vodden en ondertussen zitten ze grotendeels thuis omdat de werkgelegenheid hier dramatisch is. De werkloosheid in Motherwell is in twee jaar tijd alleen maar toegenomen en wordt geschat op tachtig procent van de bevolking boven de 18 jaar.
Dat lijkt vooral in het huis van Cynthia een probleem. De schoolgaande meiden doen het goed, maar met de oudere lopen ze hier tegen de problemen op waar de hele township mee te kampen heeft. Één van de meiden is zwanger van haar vriend die haar mishandelt. Een ander meisje is betrokken bij een gang.
Ik schrijf het hier nu op, net zoals ik het zondag probeerde te bevatten op m’n kennismakingsrondje. Dat lukt niet erg. De problematiek is me te groot en te vaag; ik weet niet zo goed wat ik er meer mee kan dan alleen maar luisteren en hopen dat ze binnen het project een manier vinden om de meisjes de goede weg op te helpen.
Chevy
En ondertussen zit ik in het huis van Peter en Daphne samen met een Duits stel en een Nederlands meisje. We zien elkaar ’s morgens en ’s avonds en gaan allemaal een beetje onze eigen weg. Een beetje stil, maar ook wel ontspannen. Ik heb sinds gisteren m’n eigen auto en kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb ‘Harry’, zoals de projectauto wordt genoemd, in de goede handen van Ryan gelaten. ,,Harry has been an adventure the last couple of weeks’’, waren zijn eerste woorden toen ie me ophaalde. Nou, voor mij avontuur genoeg in m’n eentje in een auto Motherwell in dus dan maar een flitsende, goede huurauto. M’n hart sloeg wel even twee keer over toen ik vanmiddag even bij een supermarkt was gestopt en teruglopend zag dat m’n lichten nog aan stonden. Het zou net wat voor mij zijn dat ik op m’n eerste dag met m’n huuratuo toch nog met een lege accu kom te staan. Maar Chevy de Chevrolet has been nice to me so far…
Dat is een heel ander leven dan in Noordwijk aan Zee. Nog goede dagen Nadine!
BeantwoordenVerwijderen