Alweer een week!

Lieve allemaal,

Alweer een week! Vorige week zijn we naar het project Ithemba geweest (voor verstandelijk gehandicapte kinderen) dus ik zal jullie eerst even op wat mooie foto's trakteren.

Morgen moeten er alweer boodschappen worden gedaan voor Thamsanqa en nog steeds is het geld een probleem. Tweeduizend Rand (200 euro) ís er, maar dat betekent dat er nog ruim duizend Rand tekort is. Ik heb beloofd dat voor te schieten, maar het lijkt een structureel probleem en dat is voor zoiets essentieels als eten wel zorgwekkend…

Hoe gaat het bij jullie, de lente is in aantocht, hoor ik? Fijn, zo. Hier was het de afgelopen dagen erg warm en broeierig en vandaag heeft het dan eindelijk de hele dag flink geregend. Zaterdag schijnt het echter alweer 31 graden te worden. Heel naar.

Jikeleza

Het stof in de township is in ieder geval weer even weggespoeld. Joh, wat kun je vies worden van vijf uur daar doorbrengen. Toch is Motherwell ten opzichte van andere townships die ik bijvoorbeeld twee jaar geleden heb gezien, behoorlijk ontwikkeld. Het is bijna een stad op zich met verschillende shoppingmalls (met Spar, doe het zelf zaken en kledingzaken vergelijkbaar met een Zeeman in Nederland) en de mensen hebben aardig wat om handen. Veel van hen zijn zelf winkeltjes of zaken begonnen, vooral veel kapperszaakjes in zeecontainers zie je hier.

Misschien dat ik daar binnenkort eens een bezoekje aan ga brengen, want ik loop erbij als een wilde. Er is zelfs ook iemand een rijschooltje begonnen, al zou je hier op de weg nauwelijks geloven dat ze hier überhaupt een rijbewijs kennen.

We kunnen ondertussen onze weg vinden en rijden bijna dagelijks allevier de huisje af in de VW Chico die in onze handen veranderd is van Haperende Harry in Soepele Sjaak. Ondanks dat worden we nog wel eens aangezien voor een ‘jikeleza’. Dat zijn auto’s die nog amper kunnen rijden en thuis zeker niet door de APK zouden komen die vaste rondjes over de hoofdwegen in Motherwell rijden zodat de bewoners voor een paar Rand makkelijk aan de andere kant van de township kunnen komen. Een soort regiotaxi of buurtbus zonder vaste tijden dus. Er rijden er tientallen en eigenlijk zijn zij het meest gevaarlijke wat ik hier tot nu toe heb gezien. Richtingaanwijzers, ho maar en ze toeteren en flitsen met hun licht om de mensen op de stoep maar te laten weten dat ze er aan komen en plek hebben. Kortom, we kijken onze ogen uit.

Keukenplank

Andersom zorgen wij ook voor heel wat bekijks. Maandag hebben we Masixole opgehaald om met ons naar de bouwmarkt te gaan om zijn huismoeder Nosi een plank voor in de keuken te bezorgen. In de dichtstbijzijnde bouwmarkt hadden ze wel steunen, schroeven en betonpluggen, maar gaan plank. Daarvoor moesten we naar een andere zaak en Masixole wist wel waar dat was. Na ruim een kwartier rijden, helemaal de ene township uit en de andere in, vroegen we ons af of dat wel helemaal goed ging. Maar hij knikte en was overtuigd dat dit de goede route was. De township waar we belandden, heet New Brighton en is een stuk meer achtergesteld dan Motherwell. De mensen waren er bovendien nauwelijks gewend aan blanken en dat zorgde voor een hoop gelach en gejoel waar wij - helaas of gelukkig maar? - niets van konden verstaan. Uiteindelijk kwamen we bij een bouwmarkt waar we op z’n Afrikaans een plank uit konden kiezen die we vervolgens eerst moesten afrekenen voordat de verkoper in kwestie er een zaag in zou zetten om ’m op maat te maken.

Inmiddels hangt de plank - wat waren we blij dat de handige Brabander Toon er nog was en wat gaan we hem missen - en is Nosi in de wolken, ook met haar gordijnen (wat nu het tafellaken voor de ramen vervangt), kussens op de bank en nieuwe matrassen voor de jongens, trouwens.

Shoppen met de meiden

We spelen af en toe behoorlijk voor Sinterklaas want Evelien had een hoop sponsorgeld en met dat van mij erbij kunnen we hier aardig wat voor elkaar krijgen. De zes meiden bij huismoeder Cynthia (de jongste is daar 7, maar de rest is 11 tot 18 jaar oud) hebben vandaag nieuwe schoenen, sokken en ondergoed gekregen. We zijn twee keer met de meisjes op en neer gereden naar de shoppingmall en hebben ze zelf laten kiezen welke schoenen ze wilden. Met de twee oudste meiden heb ik nog een poging gedaan bh’s te shoppen. Maar omdat ze liever voor de tierlantijntjes gingen dan voor de praktische kant van die dingen hebben we ze uiteindelijk maar laten liggen. Misschien later nog eens proberen, want zoals ze er nu bijlopen, kan eigenlijk niet… Soms zonder bh, terwijl ze er absoluut een nodig hebben, of met een te kleine waardoor het lijkt of ze wel vier tieten hebben. Nou ja, jullie hebben een beeld...

Kinderen

De afgelopen twee ochtenden hebben we op de crèche

geholpen, erg leuk, want we hadden wat lesjes voorbereid aan de hand van het thema boerderij. We gaan namelijk volgende week met ze naar de kinderboerderij. Old Mac Donald had a farm dus en een kleurplaat van een schaapje volgeplakt met watjes. Oude tijden herleefden. Eindelijk een beetje succes met die kleine kids. Ze beginnen ons nu ook wel op te zoeken. Zelfs de twee meisjes Thimna en Uwonkie, die elke ochtend steevast met een boze trek op het gezichtje, hard nee-schuddend op alles wat je zegt en doet, binnen komen - gaan na bijna drie uur lachend weg. Ze hebben vandaag zelfs allebei op schoot leuk zitten spelen, maar het is hartverscheurend duidelijk dat ze ontzettend beschadigd zijn. Van een van de twee is bekend dat ze misbruikt is, van de ander dat de thuissituatie ook niet erg hoopgevend is.

Na de crèche van vanmorgen werden we uitgenodigd thee te drinken met de twee huismoeders Nosi (jongenshuis) en Dolly. Allebei een behoorlijk rond figuur en van die heerlijk in Xhosa tetterende zwarte vrouwen. Of ik al kinderen had? Nog niet. Nou, dat vonden ze met z’n tweeën toch een grappig antwoord. Druk werd er in Xhosa overlegd en toen kwam het hoge woord er uit. Ik was toch al 25? Wanneer wilde ik ze dan? Over vijf jaar? Nee, dat was echt veel te laat. En zo begin je je hier, ver weg in Zuid Afrika, toch nog zorgen te maken of dat nog goed gaat komen voordat het te laat is! Het probleem van een ontbrekende vent, zorgde wederom voor een hoop getetter in Xhosa. Ik had ook nog geen man? Tsjee, dus ik was nog maagd? Haha, het werd een enigszins bizar gesprek...

Het valt me wel op dat Xhosa minder streng zijn in het hele idee rondom samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en uit elkaar gaan dan de kleurlingen waar ik twee jaar geleden mee werkte. Ze praten hier ook veel opener over hiv/aids bijvoorbeeld en lijken er meer van af te weten.

Masixole

Gauw weg daar, Nosi terugbrengen naar het jongenshuis waar we weer even met Masixole hebben geoefend (de tafel van 2) en A tot en met H. Poeh, wat heb ik met die jongen te doen, zo uitzichtloos als zijn leven is. Het rekenen ging ’m beter af, maar Engels valt ’m zwaar en hij denkt ook al snel dat hij het niet goed doet. Thamsanqa is al anderhalf jaar bezig iets voor hem te vinden. De afgelopen weken trok hij veel op met Toon (de Nederlandse timmerman die hier samen met zijn vrouw Jeanne op het project was) en dat vond hij geweldig. Het was net een soort werkend leer project voor even. Wij hebben al geopperd om Masixole op te geven als een van de vuilnisruimers die we zo nu en dan langs de weg zien. Die krijge

n per zak afval een bepaald bedrag van de gemeente/provincie. Maar hoe lang dat allemaal weer gaat duren…

Speeltuin

Ons volgende grote project gaat morgen van start. De tuin van het jongenshuis is nu een halve vuilstort. Er ligt puin (vol asbest) en oude rommel waardoor er geen plek is om te spelen ofzo. Ik wil zorgen dat voordat wij over twee en halve week (!) hier weg gaan die tuin een speeltuin is. Morgen komt een bedrijf met een aanhangwagen de tuin leeghalen. Dat wilden we eerst met het hele jongenshuis doen, maar vanwege het asbest doen we het nu maar zo. Vervolgens gaan we wel met z’n allen zorgen dat het er mooi uit komt te zien, misschien de muur een nieuw likje verf, een leuke zithoek en een basket.



Tips zijn welkom. Ze willen heel graag een klein groentetuintje dat Masixole dan kan gaan onderhouden, maar ik weet niet hoe ik dat kan (laten) aanleggen. Dus, tante Aaf? Of iemand anders? Brand los!

De jongens zelf zagen een zwembad ook wel zitten, maar ik heb ze maar meteen uit de droom geholpen. ,,Dan graven we ’m zelf’’, beloofde Simphiwe. ,,Jaja, en wie betaalt er dan voor het water?’’ ,,We bidden dat het gaat regenen’’, grapte hij. Een basket was perfect. Dus dat gaan we doen. We gaan het hier perfect maken!

Alle liefs,

Nadine

Boodschappen voor een weeshuis

Zestien witte broden, zestien bruine broden, zestien liter melk, veertig kilo meel, tien kilo suiker, honderdtwintig eieren… Ik zeg met de inkopen voor een feestje wel eens dat het wel lijkt of het voor een heel weeshuis is. Na vandaag weet ik wat dat in houdt; samen met Ryan, het manusje van alles bij Thamsanqa, boodschappen gedaan voor de vier huisjes voor komende week.

Evelien en ik rijden tegenwoordig in een hele oude VW Chico die nog net niet aangezwengeld hoeft te worden, maar er wel degelijk nog een choke op heeft zitten. Remmen hoeft met ’Dirty Harry’ zoals het barrel in de volksmond heet niet, want één tikje op de rem en iedereen weet het. Een luid gepiep en geknerp brengt het ding tot stilstand… Hij is net naar de garage geweest dus we gaan er maar vanuit dat het geen kwaad kan.

Shoppen

Met die auto moesten de boodschappen gedaan worden. Evelien bleef op de crèche en Ryan ging mee shoppen. Op de heenweg naar de Spar - ja, dat klinkt dan weer niet zo uitheems, hè - moesten we Akhala (18) en huismoeder Dolly afzetten bij de clinic. Heel Motherwell heeft één ziekenhuis voor eerste hulp - én huisartsenpraktijk gevallen. Akhala was ‘very sick’ en moest een dokter zien. Het leek allemaal niet zo ernstig, ze voelde zich niet zo lekker, maar het is hier niet raar om dan naar het ziekenhuis te gaan ook al ben je daar al gauw een halve dag mee kwijt. Twee wachtruimtes zaten stampvol met mensen die de verschijning van Ryan en mij maar vreemd vonden. We hebben Akhala en Dolly daar gelaten en door naar de Spar.

Al gauw zaten twee winkelwagentjes stampvol met écht niets meer dan alleen maar eerste levensbehoeften. Luxe is er werkelijk niet bij. Allebei hebben we nóg een wagentje moeten halen en toen konden we afrekenen. Ik heb nadat is aangegeven dat het project het behoorlijk zwaar heeft om rond te komen de boods

chappen voor deze week op me genomen. Maak daar zeker geen gewoonte van, want het is nu eenmaal teveel geld, maar het biedt ook niet heel veel toekomstperspectief als de vrijwilligers dat elke week zouden moeten doen… Benieuwd hoe het volgende week gaat. Een mannetje op het parkeerterrein heeft vervolgens de Chico volgepakt. Hoe het ’m is gelukt, is echt een wonder, dus de twintig Rand die we hem als fooi gaven, waren meer dan verdiend.

Masixole

Vervolgens langs het jongenshuis, Cynthia, Dolly, en Lulama om de spullen af te geven. Ook Evelien weer opgepikt die oververhit en maar al te graag mee wilden. De kids op de crèche hadden het haar blijkbaar niet gemakkelijk gemaakt. Ik vind het zelf met die kleinste ukkies ook erg lastig. Sommige hangen de hele dag om je nek, anderen kijken je alleen maar boos aan en zeggen niets. Met ze praten is sowieso niet mogelijk; die allerkleinsten kunnen hooguit ‘goedemorgen’ en ‘hoe gaat het’ in het Engels. En hoewel ik hard geoefend heb, is mijn Xhosa hier toch vooral lachwekkend…

Uiteindelijk zijn we vandaag voor het eerst naar het jongenshuis geweest om Masixole (18) een beetje Engels te leren spreken en te rekenen. Hij is een drop-out en zou in grade 9 moeten zitten, tweede klas voortgezet onderwijs, maar heeft het niveau van grade 4, hooguit 5 (groep 4). Ze proberen hem wel weer naar school te krijgen, maar hij wordt nergens toegelaten omdat hij geen officiële papieren (identiteitsbewijs) heeft én omdat hij een te grote achterstand heeft.

We zijn maar begonnen met de tafel van twee en dat was al een hele opgave. Van de week hebben Eef en ik allerlei lesboekjes gekocht waaruit we wat kopietjes hadden gemaakt. En toen het telraam op tafel kwam verzuchtte hij: ,,You’ll take me back to primary school, hee’. Toen de andere jongens thuis kwamen van school werd er eerst wat lacherig gedaan. Vervolgens mochten we ook hen helpen met hun huiswerk voor wiskunde. Aii, wortels, breuken, tjoh dat was wel weer even nadenken. Maar we kwamen er uit en hebben ook hen leuk kunnen helpen. En het telraam kon niet stuk, er werd zelfs een van de jongens een beetje pissig toen we het weer meenamen om het ook in de andere huizen te kunnen gebruiken. Terwijl wij de andere jongens hielpen, pakte Masixole een andere sheet voor zichzelf en ging hij aan de slag om van 1 tot en met 21 alle getallen op te schrijven. Leuk om te zien. In dit huis heb je echt het gevoel dat je iets kunt doen. Omdat de jongens waarschijnlijk wat ouder zijn dan de meisjes, maar ook gewoon omdat het jongens zijn. In de meidenhuisjes speelt zoveel wat wij nog niet weten.

Griebels

De afgelopen dagen zijn we verschillende keren bij Lulama thuis geweest. Met de jongste meisjes, en twee van elf. Je ziet dan langzaam wel herkenning en enthousiasme ontstaan als je er weer bent. Woensdag hebben we daar - voornamelijk toegekeken hoe Toon - een nieuwe keuken gebouwd heeft. Aan ons wel de eer om de oude er uit te slopen. Dat was iets om tegenop te zien, want die enkele keer dat we er tot nu toe waren geweest, was Lulama haar huis er wel als de meest smerige uit gekomen. Kakkerlakken zijn hier niet vreemd, die leven hier nu eenmaal, maar zoveel als er bij haar thuis binnen zitten, was wel enigszins verontrustend.

Griebels! Aan alle kanten jeukt het weer, als ik er aan denk. Nu vallen de zilvervisjes waar ik thuis al zo van gruwel wel mee. Kakkerlakken, muizen, vlo-achtigen en allerhande kevers. Ze kwamen en masse onder de oude keuken vandaan. Oh, wat baalde ik dat ik op m’n slippers liep en niet op m’n gympen.

De dag ervoor waren we nog helemaal ondergekwijld en geknuffeld door de gehandicapte kinderen op de dagbesteding APD. En hoewel je daar ook wel plakkerig van thuis komt, heb ik nog geen een keer zo graag onder de douche gewild als na het zien van al die beestjes. Ik heb er voor het komende jaar wel weer genoeg gezien.

Bedankt voor alle tips voor de dansjes, jongens! We gaan hier los! Sowieso is het erg leuk om zo nu en dan wat van jullie te horen. Voor mij vliegt de tijd zo dat je af en toe even vergeet wat er thuis op de agenda staat, dus keep me updated!

Liefs voor jullie allemaal!

Motherwell

Dit wordt een hele vroege avond slapen, vrees ik… Hoe vermoeiend kan een dag ‘niets’ doen zijn? Hoewel het niet mijn eerste keer is hier in Zuid Afrika en ook niet in de township zijn het wederom de indrukken die me vandaag gesloopt hebben.

Pas na de middag konden we terecht op het project; ’s morgens kwam Louise het een en ander uitleggen over Thamsanqa. We kregen een namenlijst en plattegrond mee en toen mochten we eindelijk.

In Motherwell, een reusachtige township op een half uurtje afstand, liggen vier huisjes verspreid. Vanaf het jongenshuis, naar Cynthia, Nosi en Lulama. Overal was wel iemand thuis en vooral de kleintjes waren meteen enthousiast. Bij de anderen moest er eerst even het een en ander uit de boom worden gekeken. En Joost, neefje, geloof het of niet; ook hier werkt de knipoog erg ontwapenend ;)

In het laatste huis wonen zes meisjes en daar zijn Evelien en ik gebleven. Ik werd meteen door S geregeld om met haar huiswerk te helpen. Economics, Management and Sciences, net mijn ding. Maar grade 7 kan ook ik nog wel aan.

Lulama had net een nieuwe tafel in huis gekregen van Toon en Jeanne, een stel dat vanuit Nederland bij Stichting Thamsanqa betrokken is. Daaraan kon nu het huiswerk gemaakt worden. Normaal gesproken gebeurde dat op de bank. Met de andere kinderen eromheen. Ook nu klom er meteen eentje op m’n schoot, maar nadat ik verdiept in de tekst over ‘free and economic goods’ niet zo heel veel aandacht voor haar had, ging ze weer.

Het meisje bleek een smart ass met grote ambities. Grade 7 is hier de hoogste klas van Primary School. In december, als ze geslaagd is, wil ze het liefst in de stad naar school. Dan wil ze arts worden, of zangeres, want zingen kan ze ook.

Buiten hebben de oudste meiden voor ons gedanst, waarop vervolgens de vraag kwam of we hen geen Nederlandse dans konden leren… Iemand suggesties? Wij konden namelijk niet veel meer verzinnen dan een lompe klompendans en ’In de maneschijn’.

Het is wel even de vraag of we in de loop van de week wat meer kunnen ondernemen. Na twee uurtjes sjouwen en knuffelen hebben we het wel een beetje gezien en ook de kinderen gaan elkaar lopen vervelen. Maar zonder al teveel speelgoed voor handen en zo in het diepe losgelaten, moeten we daar nog even iets op verzinnen.

Met al dat ge-heen-en-weer in de auto ook iets verzinnen voor een beetje beweging. Er hangen hier verschillende fietsen aan de plafonds, maar buiten is dat niet echt een optie, geloof ik. Peter belooft al sinds donderdag dat ie er eentje op een Tacx-trainer zet voor me. En ik beloof al sinds donderdag dat ik dan elke ochtend op de fiets begin… Heerlijk, al die beloftes op z’n Afrikaans. We zullen zien wat de morgen brengt!

Slaap rustig, zoals ze hier zo mooi zeggen.

X

Wendagjes en nu wat doen!

Genieten; een dagje strand, lekker eten, een mooie rit naar m’n ooms in Barrydale waar we in alle luxe een paar daagjes konden verblijven.

In huis bij Peter en Daphne realiseer je je maar al te goed hoe het even verderop is. Peter vertrok van de week hals over kop na het eten naar een gezin om hen bij te staan. De moeder en haar zes maanden jonge baby willen thuis weg van de gewelddadige vader.

Na een paar dagen vakantievieren, gaan Evelien en ik maandag aan de slag bij het weeshuis Thamsanqa. Het zijn schrikbarende

cijfers die over tafel rollen tijdens het eten. In Port Elizabeth alleen al zijn zo’n 18.000 kinderen wees. In de township Motherwell waar Thamsanqa voor huisvesting zorgt, leven er daarvan 8000...

We zijn donderdag niet op het project begonnen, omdat we dan één dag daar zouden hebben en dan was het alweer weekend. Op vrijdag mogen we namelijk de townships niet in. Het is dan ‘payday’ en een groot deel van het salaris én de mensen belandt dan in de kroegen en vervolgens donken op straat en in de auto. Dat maakt het voor ons onveiliger dan gewoonlijk en het project wil het risico niet lopen dat er dan iets gebeurt. Waarschijnlijk gaan we de vrijdagen doorbrengen bij een vondelingenhuis in Port Elizabeth.

Barrydale

Omdat we nu dus nog heel wat dagen vrij waren, hebben we bedacht meteen dit weekend naar Barrydale te rijden en Dick en Gerrit daar te bezoeken. In Port Elizabeth is niet veel te beleven. Zou iedereen die ooit op vakantie gaat naar Zuid Afrika aanraden daar heel hard voorbij te rijden.
Nee, dan Barrydale. Een dorpje in de Kleine Karoo waar eigenlijk ook niet zoveel te beleven is. Maar het is er zo mooi en rustgevend en ook ontzettend grappig. Ik hoop een beetje een goed beeld te scheppen, zoals ik dat ook probeerde toen ik Evelien voorbereide op wat komen ging.

Na een rit van zeven uurtjes dwars door de bergen ligt daar opeens een wit kerkje in een dal met daaromheen het dorp. Het dorp heeft één kroeg, een hotel en twee restaurants wat samen het centrum vormt. En verder zijn het de mensen die het dorp maken; bijna figuranten uit een foute Engelse komedieserie… Glen de barman die sinds kort zijn relatie met Monique heeft verbroken. Een bijzonder stel, een ontzettende ‘mooi boy’, galant en de haren netjes in het vet. Monique is een stevige, stoere tante die de hele avond met een muts op en lurkend uit een flesje Strongbow Gold in een hoekje aan de bar haar ex-vriend in de gaten houdt. Johan de bareigenaar die werkelijk een lever als een stier moet hebben, dag in dag uit werkt de vrolijke

Afrikaner in zijn bar, maar niet zonder dat er voor hem ook een drankje klaar staat. Shane, een overdreven Engels pratende homo die ons erop wijst dat ‘one of your prinses had some kind of accident’. En zo kan ik nog wel even doorgaan, de grote Stephan hebben we bijvoorbeeld nog niet gehad met z’n heerlijk Afrikaanse accent en bulderende schaterlach, maar het is toch bijna niet te snappen. Een ding is zeker, die twee ooms van mij passen er prima tussen. Twee avonden in de kroeg met dit maffe gezelschap waren in ieder geval erg gezellig, grappig en bron voor goede gesprekken.

Gewend

De eerste dag hier zijn we naar Swellendam geweest voor wat boodschappen, dwars door de Tradouwpas, met geweldige afgronden en uitzichten. Evelien en ik zaten achterin het ‘bakkie’ van Dick en Gerrit, een soort pick up waar veel mensen hier mee rijden. Twee blanke meiden in een bakkie, dat vinden vooral de kleurlingen hier maar wat hilarisch én interessant. Duimen gaan omhoog, er wordt gezwaaid en nekken worden uitgerekt als we voorbij komen. De twee heren hadden vandaag zin om te relaxen, de ingrediënten: een boekje, een veranda met een temperatuur van 36 graden in de schaduw. Evelien en ik hebben voor de ergste warmte nog een kleine wandeling gemaakt berg op met uitzicht over het dorp. We waren net op tijd terug voor de ergste hitte en hebben ons daarna aangesloten bij de bezigheden van mijn ooms: slapen, lezen, slapen, lezen, tostietje eten, zonnen, slapen… Wat een leven. Wat mij betreft kan het echte leven weer beginnen, ik ben gewend aan de temperatuur, de trage manier van doen en de gastvrijheid! Morgen terug naar P.E. en wat doen!

Alle liefs en thanks voor de leuke berichtjes!

Ik maak hier vooral gebruik van m'n Afrikaans telefoonnummer, dus jullie kunnen me bereiken op (0027)729232473.

"You keep coming back, meissie!"

En dan sta je opeens in de stralende zon, droge vlakte rondom het vliegveld, ronde billen om me heen, vrolijk doorkletsende mensen terwijl je incheckt en alles gaat een heel stel stappen langzamer.

Heel even betrap ik mezelf erop dat ik sta te wiebelen in de hele trage rij voor de paspoortcontrole op Kaapstad. Ik besluit het te houden op kriebels - want ja, hoor, ze zijn er! Eigenlijk al vanaf het moment dat de eerste ,,hello, how are you’’ - ,,I’m fine, how are you?’’ conversatie had plaats gevonden.

Nog een klein uurtje vliegen vanaf Kaapstad en ik was er. En weer opnieuw sta ik te kijken van de eindeloze townships die zich uitstrekken langs de landingsbaan. Ik heb het maar weer opnieuw op de foto gezet, wie weet zijn er verschillen te ontdekken met die van twee jaar geleden.

Evelien en Remco stonden klaar op Port Elizabeth, lekker bruin gekleurd en in korte broek en t-shirt. De temperatuur is prima en het werd ook hier al gauw zonnig.

De eerste vier/vijf weken verblijven we bij Peter en Daphne. Een echtpaar dat zelf in een bijgebouw van hun huis woont, zodat ze plek kunnen bieden aan acht vrijwilligers van projecten in de buurt. ,,Ah, meissie, you keep coming back’’, was het warme welkom van Daphne. Ik heb tijdens mijn vorige bezoek één keer bij ze gegeten toen Evelien al bij hen woonde. Dat waren ze niet vergeten. Ook van Peter een dikke knuffel. En vanavond al interessante gesprekken aan tafel tijdens het eten. Wat een inspirerende mensen!

Dit was alvast even snel een eerste berichtje, naar bed, naar bed! Een nachtje doortrekken is niet meer wat het geweest is. Morgen meer!

Kus

Vliegen!

vlie·gen vloog, h, I gevlogen 1 zich op vleugels in de lucht bewegen: hij ziet ze ~ is gek 2 zich met een vliegtuig door de lucht voortbewegen 3 zich snel bewegen: eruit ~ ontslagen worden 4 snel voorbijgaan: de tijd vliegt in brand ~ (plotseling) ontbranden

Bron: Van Dale

De afgelopen weken zijn zo ontzettend snel gegaan dat ik even niet weet waar ik moet beginnen. En dan zit ik nog gewoon maar thuis... Met mooie kerstdagen, een ontroerend afscheid van mijn laatste grootouder Oma Kees, vervolgens een weekje schaatsen op de Weissensee en de natuurijspret hier in Nederland, heb ik nauwelijks tijd gehad om stil te staan bij de reis die vandaag staat te beginnen.

<-- Weissensee, 31-01-2012
Ik heb 100 kilometer geschaatst, waarvoor ik me ook heb laten sponsoren. Iedereen de een bijdrage beloofd en nog niet betaald heeft, kan zijn/haar donatie overmaken naar:

123290961 tnv. Nadine Mussert, ovv. Thamsanqa






Gaat het al een beetje kriebelen? Tot vannacht eigenlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er onwijs veel zin in! Maar door de eerder opgedane ervaring in Zuid Afrika stap ik straks wel wat anders op het vliegtuig. De kriebels komen nu langzaam en de reis kan beginnen!

Ik ben absoluut benieuwd naar Thamsanqa, het weeshuis waar ik met Evelien aan de slag mag. Maar niet met de intentie de boel daar wel eens even te gaan regelen. We gaan vooral bekijken waar we hand- en spandiensten kunnen verlenen. Bij de huiswerkbegeleiding wellicht en misschien kunnen we nog wel een leuke actie van de grond krijgen... Ideeën zijn al geboren – maar daarover later meer.

Tot nu toe hebben de honderd kilometers op de Weissensee en andere bijdragen bijna driehonderd euro bijeen gebracht. Iedereen dank daarvoor!


Ik ben gevlogen en zie jullie weer in april!


Liefs,

Nadine

Ps. Ik vind het erg leuk als jullie reageren via facebook of blog!
Onderaan elke aflevering vind je onder ‘reacties’ de mogelijkheid om een berichtje achter te laten. Onder ‘Reageer als’ moet je wel even ‘Naam/URL’ aanklikken en je naam invullen (URL kun je leeg laten).

This one is for the kids

Goede doelen tijd, dat is het! Het Glazen Huis (This one is for mama) is nog maar net uit Leiden verdwenen of het volgende goede doel komt om de hoek kijken: Thamsanqa. Dit keer voor de kinderen!

De organisatie van Thamsanqa bereikt zo’n zeshonderd kinderen in de township Motherwell bij Port Elizabeth in Zuid Afrika. Zij kunnen hulp goed gebruiken doordat ze in het verleden zijn mishandeld, misbruikt of wees geworden zijn doordat hun ouders bijvoorbeeld zijn overleden aan HIV/Aids.

Thamsanqa probeert de kinderen te helpen door hulpverlening te bieden en trainingen te organiseren voor gezinnen; met een kinderspeelzaal; Thamsanqa United (voetbalclinic voor kansarme jongeren) en vier weeshuizen.

Van verschillende kanten komt de vraag hoe iets bij te dragen aan het weeshuis bij Port Elizabeth. Hartstikke fijn, want het project is volledig afhankelijk van donaties.

Wat kost het?

Als vrijwilliger breng je al een deel sponsorgeld in van ongeveer 350 euro per maand. Dat is voldoende om één huis in die periode te voorzien van eten en drinken. (In totaal wordt zo’n 1200 euro per maand uitgegeven voor 33 kinderen en 5 volwassenen in de weeshuizen.)

Meer geld is natuurlijk welkom! Want naast primaire behoeften heeft het project een aantal wensen op langere termijn.

Wensen

Een van de weeshuizen in Motherwell heeft regelmatig last van gevaarlijke/agressieve mensen die ’s nachts aan de deur komen. Om het huis en terrein van dit huis van huismoeder Lulama wil Thamsanwa een hek neerzetten om zo de veiligheid te waarborgen. Voor dit hek is 2500 euro nodig.

De bedjes van de kids zijn hier en daar aan vervanging toe. Het project geeft nu aan, zeven nieuwe matrassen nodig te hebben en twee nieuwe bedden. Ook moeten er in een van de woningen keukenkastjes komen, omdat de kastjes die er in zaten, volledig uit elkaar gevallen zijn.

Ook kunnen Evelien en ik ter plekke een dagje uit met de kinderen organiseren van eventuele donaties.

Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte waar het geld aan uitgegeven wordt.

Sponsoren

Denk je nu, hier wil en kan ik wel wat voor betekenen? Top!

Ik ga er ook zelf iets voor doen. Zoals de meesten van jullie weten, ga ik 31 januari proberen de Alternatieve Elfstedentocht te schaatsen op de Weissensee in Oostenrijk. M’n kilometers zijn voor de kinderen van Thamsanqa.

Je kunt me dus sponsoren:

- per rondje

(dat kunnen er maximaal 16 worden op het kleine meer of – als het grote meer ook dicht vriest – maximaal acht. Graag in beide gevallen het bedrag aangeven dat je dan wilt sponsoren)

- vast bedrag

- alleen bij het halen van 200 kilometer

Zet in een mailtje:

Naam:

Adres:

Telefoonnummer:

E-mail:

Ik sponsor

- Bedrag per ronde

Bij max. 8 rondes:

Bij max. 16 rondes:

- Vast bedrag:

- Bij 200 kilometer:

In de week tussen Weissensee en Zuid Afrika maak ik bekend wat ik heb geschaatst en kom ik het geld ophalen of kun je het overmaken.

o.v.v. Donatie Thamsanqa

rek. nr. 123290961

N. Mussert

Ook ideeën voor het hekwerk of de bedden en matrassen, zijn van harte welkom, trouwens! Ik weet niet zo goed waar ik daarvoor moet beginnen...

Vragen?

Mail of bel me!

info@nadinemussert.nl of 06-30786517

Tot snel weer!

Nadine

Back to South Africa

Met toevallig nèt een aflevering van Grenzeloos Verliefd in het Afrikaanse Durban op tv, tik ik mijn eerste bericht voor m'n blog. Ja, hoor, het is zover. Ik mag en ga weer terug!

Ook ik ben een beetje grenzeloos verliefd. Niet op zo'n sexy surfdude als in de uitzending, maar des te meer op het waanzinnige land dat Zuid Afrika heet. Zoveel verscheidenheid aan landschappen, mensen, talen, culturen - en dat soms heel dicht bij elkaar.

Op een half uur rijden van het grote vrijwilligershuis waar ik tijdens mijn vorige reis, alweer twee jaar geleden, woonde, gaven we les in de townships. De overbevolkte sloppenwijken van de armste bevolkingsgroepen lagen op steenworp afstand van een bijna westerse maatschappij. Bizar, bijzonder en gek genoeg hartveroverend.

Vrijwilligerswerk

Net als mijn vorige reis gaat deze allereerst naar Port Elizabeth. Natuurlijk hoop ik een bezoek te kunnen brengen aan het project Ready 4 Life. Ik ben benieuwd waar ze nu mee bezig zijn.

Zelf zal ik ook weer mee gaan helpen op een project, dit keer het weeshuis Thamsanqa.

Thamsanqa bestaat uit vier huizen waar onderdak wordt geboden aan elk zo'n 7 tot 10 kinderen. Het gaat om zowel jongens als meisjes die het voorheen om verschillende redenen zonder hun ouders moesten stellen en zodoende op straat leefden. Hier hebben ze te maken gehad met straatbendes, drugsgebruik en (seksuele) mishandeling. De huismoeders en -gezinnen van Thamsanqa geven hen nu een echt thuis.

Achter het weeshuis staat de stichting Family Restoration Services, die families in Motherwell bij Port Elizabeth bijstaat in het omgaan met armoede, het verleden, relatie-problemen, misbruik, verwaarlozing en meer. Verder zet zet ze zich in voor de zorg voor kinderen die worden geraakt door hiv/aids.Ik hoop er vooral te kunnen helpen bij de huiswerk- en 1 op 1 begeleiding van de kids. In de creche knuffelen met de kleintjes en Verder gaan we natuurlijk zo veel mogelijk plezier maken met de kinderen.

Schaatsen voor Thamsanqa

Voordat het zover is, staat er nog heel wat in de planning waardoor Zuid Afrika nog heel ver weg lijkt. Maar OH MY! De teller op m'n blog geeft nog slechts 64 dagen aan voordat ik in het vliegtuig stap!

Toch heb ik op kortere termijn nóg iets om naar uit te kijken: de Alternatieve Elfstedentocht Weissensee in Oostenrijk. Sinds afgelopen jaar ben ik in training voor de 200 kilometer lange schaatstocht op de Weissensee. Ik ben van plan om op 31 januari de tocht te gaan schaatsen voor Thamsanqa, dus me laten sponsoren en GAAN! Hierover snel meer.

Evelien

Overigens ga ik dit keer niet helemaal alleen. Mijn reismaatje van de vorige keer, Evelien Horstmann, is inmiddels een goede vriendin geworden en we hebben elkaar over de streep getrokken om dit jaar weer terug naar ons geliefde Zuid Afrika te gaan. De eerste weken gaan we aan de slag bij Thamsanqa. De laatste twee weken hopen we een mooie trip te maken van Port Elizabeth via natuurgebied de Drakensbergen en de onafhankelijke staat Lesotho naar Durban. (Evelien houdt ook een blog bij via www.evelienhorstmann.waarbenjij.nu

Voor nu is het wel weer even genoeg, maar ik wilde jullie graag delen in de voorpret. Hopelijk gaan jullie me weer net zo enthousiast als de vorige keer volgen via deze blog!

Tot ziens, of zoals ze in het Xhosa zeggen: Sala kakuhle!

Nadine

Wie al meer wil weten over het project kan uiteraard contact met me opnemen via info@nadinemussert.nl