Boodschappen voor een weeshuis

Zestien witte broden, zestien bruine broden, zestien liter melk, veertig kilo meel, tien kilo suiker, honderdtwintig eieren… Ik zeg met de inkopen voor een feestje wel eens dat het wel lijkt of het voor een heel weeshuis is. Na vandaag weet ik wat dat in houdt; samen met Ryan, het manusje van alles bij Thamsanqa, boodschappen gedaan voor de vier huisjes voor komende week.

Evelien en ik rijden tegenwoordig in een hele oude VW Chico die nog net niet aangezwengeld hoeft te worden, maar er wel degelijk nog een choke op heeft zitten. Remmen hoeft met ’Dirty Harry’ zoals het barrel in de volksmond heet niet, want één tikje op de rem en iedereen weet het. Een luid gepiep en geknerp brengt het ding tot stilstand… Hij is net naar de garage geweest dus we gaan er maar vanuit dat het geen kwaad kan.

Shoppen

Met die auto moesten de boodschappen gedaan worden. Evelien bleef op de crèche en Ryan ging mee shoppen. Op de heenweg naar de Spar - ja, dat klinkt dan weer niet zo uitheems, hè - moesten we Akhala (18) en huismoeder Dolly afzetten bij de clinic. Heel Motherwell heeft één ziekenhuis voor eerste hulp - én huisartsenpraktijk gevallen. Akhala was ‘very sick’ en moest een dokter zien. Het leek allemaal niet zo ernstig, ze voelde zich niet zo lekker, maar het is hier niet raar om dan naar het ziekenhuis te gaan ook al ben je daar al gauw een halve dag mee kwijt. Twee wachtruimtes zaten stampvol met mensen die de verschijning van Ryan en mij maar vreemd vonden. We hebben Akhala en Dolly daar gelaten en door naar de Spar.

Al gauw zaten twee winkelwagentjes stampvol met écht niets meer dan alleen maar eerste levensbehoeften. Luxe is er werkelijk niet bij. Allebei hebben we nóg een wagentje moeten halen en toen konden we afrekenen. Ik heb nadat is aangegeven dat het project het behoorlijk zwaar heeft om rond te komen de boods

chappen voor deze week op me genomen. Maak daar zeker geen gewoonte van, want het is nu eenmaal teveel geld, maar het biedt ook niet heel veel toekomstperspectief als de vrijwilligers dat elke week zouden moeten doen… Benieuwd hoe het volgende week gaat. Een mannetje op het parkeerterrein heeft vervolgens de Chico volgepakt. Hoe het ’m is gelukt, is echt een wonder, dus de twintig Rand die we hem als fooi gaven, waren meer dan verdiend.

Masixole

Vervolgens langs het jongenshuis, Cynthia, Dolly, en Lulama om de spullen af te geven. Ook Evelien weer opgepikt die oververhit en maar al te graag mee wilden. De kids op de crèche hadden het haar blijkbaar niet gemakkelijk gemaakt. Ik vind het zelf met die kleinste ukkies ook erg lastig. Sommige hangen de hele dag om je nek, anderen kijken je alleen maar boos aan en zeggen niets. Met ze praten is sowieso niet mogelijk; die allerkleinsten kunnen hooguit ‘goedemorgen’ en ‘hoe gaat het’ in het Engels. En hoewel ik hard geoefend heb, is mijn Xhosa hier toch vooral lachwekkend…

Uiteindelijk zijn we vandaag voor het eerst naar het jongenshuis geweest om Masixole (18) een beetje Engels te leren spreken en te rekenen. Hij is een drop-out en zou in grade 9 moeten zitten, tweede klas voortgezet onderwijs, maar heeft het niveau van grade 4, hooguit 5 (groep 4). Ze proberen hem wel weer naar school te krijgen, maar hij wordt nergens toegelaten omdat hij geen officiële papieren (identiteitsbewijs) heeft én omdat hij een te grote achterstand heeft.

We zijn maar begonnen met de tafel van twee en dat was al een hele opgave. Van de week hebben Eef en ik allerlei lesboekjes gekocht waaruit we wat kopietjes hadden gemaakt. En toen het telraam op tafel kwam verzuchtte hij: ,,You’ll take me back to primary school, hee’. Toen de andere jongens thuis kwamen van school werd er eerst wat lacherig gedaan. Vervolgens mochten we ook hen helpen met hun huiswerk voor wiskunde. Aii, wortels, breuken, tjoh dat was wel weer even nadenken. Maar we kwamen er uit en hebben ook hen leuk kunnen helpen. En het telraam kon niet stuk, er werd zelfs een van de jongens een beetje pissig toen we het weer meenamen om het ook in de andere huizen te kunnen gebruiken. Terwijl wij de andere jongens hielpen, pakte Masixole een andere sheet voor zichzelf en ging hij aan de slag om van 1 tot en met 21 alle getallen op te schrijven. Leuk om te zien. In dit huis heb je echt het gevoel dat je iets kunt doen. Omdat de jongens waarschijnlijk wat ouder zijn dan de meisjes, maar ook gewoon omdat het jongens zijn. In de meidenhuisjes speelt zoveel wat wij nog niet weten.

Griebels

De afgelopen dagen zijn we verschillende keren bij Lulama thuis geweest. Met de jongste meisjes, en twee van elf. Je ziet dan langzaam wel herkenning en enthousiasme ontstaan als je er weer bent. Woensdag hebben we daar - voornamelijk toegekeken hoe Toon - een nieuwe keuken gebouwd heeft. Aan ons wel de eer om de oude er uit te slopen. Dat was iets om tegenop te zien, want die enkele keer dat we er tot nu toe waren geweest, was Lulama haar huis er wel als de meest smerige uit gekomen. Kakkerlakken zijn hier niet vreemd, die leven hier nu eenmaal, maar zoveel als er bij haar thuis binnen zitten, was wel enigszins verontrustend.

Griebels! Aan alle kanten jeukt het weer, als ik er aan denk. Nu vallen de zilvervisjes waar ik thuis al zo van gruwel wel mee. Kakkerlakken, muizen, vlo-achtigen en allerhande kevers. Ze kwamen en masse onder de oude keuken vandaan. Oh, wat baalde ik dat ik op m’n slippers liep en niet op m’n gympen.

De dag ervoor waren we nog helemaal ondergekwijld en geknuffeld door de gehandicapte kinderen op de dagbesteding APD. En hoewel je daar ook wel plakkerig van thuis komt, heb ik nog geen een keer zo graag onder de douche gewild als na het zien van al die beestjes. Ik heb er voor het komende jaar wel weer genoeg gezien.

Bedankt voor alle tips voor de dansjes, jongens! We gaan hier los! Sowieso is het erg leuk om zo nu en dan wat van jullie te horen. Voor mij vliegt de tijd zo dat je af en toe even vergeet wat er thuis op de agenda staat, dus keep me updated!

Liefs voor jullie allemaal!