Alweer een week!

Lieve allemaal,

Alweer een week! Vorige week zijn we naar het project Ithemba geweest (voor verstandelijk gehandicapte kinderen) dus ik zal jullie eerst even op wat mooie foto's trakteren.

Morgen moeten er alweer boodschappen worden gedaan voor Thamsanqa en nog steeds is het geld een probleem. Tweeduizend Rand (200 euro) ís er, maar dat betekent dat er nog ruim duizend Rand tekort is. Ik heb beloofd dat voor te schieten, maar het lijkt een structureel probleem en dat is voor zoiets essentieels als eten wel zorgwekkend…

Hoe gaat het bij jullie, de lente is in aantocht, hoor ik? Fijn, zo. Hier was het de afgelopen dagen erg warm en broeierig en vandaag heeft het dan eindelijk de hele dag flink geregend. Zaterdag schijnt het echter alweer 31 graden te worden. Heel naar.

Jikeleza

Het stof in de township is in ieder geval weer even weggespoeld. Joh, wat kun je vies worden van vijf uur daar doorbrengen. Toch is Motherwell ten opzichte van andere townships die ik bijvoorbeeld twee jaar geleden heb gezien, behoorlijk ontwikkeld. Het is bijna een stad op zich met verschillende shoppingmalls (met Spar, doe het zelf zaken en kledingzaken vergelijkbaar met een Zeeman in Nederland) en de mensen hebben aardig wat om handen. Veel van hen zijn zelf winkeltjes of zaken begonnen, vooral veel kapperszaakjes in zeecontainers zie je hier.

Misschien dat ik daar binnenkort eens een bezoekje aan ga brengen, want ik loop erbij als een wilde. Er is zelfs ook iemand een rijschooltje begonnen, al zou je hier op de weg nauwelijks geloven dat ze hier überhaupt een rijbewijs kennen.

We kunnen ondertussen onze weg vinden en rijden bijna dagelijks allevier de huisje af in de VW Chico die in onze handen veranderd is van Haperende Harry in Soepele Sjaak. Ondanks dat worden we nog wel eens aangezien voor een ‘jikeleza’. Dat zijn auto’s die nog amper kunnen rijden en thuis zeker niet door de APK zouden komen die vaste rondjes over de hoofdwegen in Motherwell rijden zodat de bewoners voor een paar Rand makkelijk aan de andere kant van de township kunnen komen. Een soort regiotaxi of buurtbus zonder vaste tijden dus. Er rijden er tientallen en eigenlijk zijn zij het meest gevaarlijke wat ik hier tot nu toe heb gezien. Richtingaanwijzers, ho maar en ze toeteren en flitsen met hun licht om de mensen op de stoep maar te laten weten dat ze er aan komen en plek hebben. Kortom, we kijken onze ogen uit.

Keukenplank

Andersom zorgen wij ook voor heel wat bekijks. Maandag hebben we Masixole opgehaald om met ons naar de bouwmarkt te gaan om zijn huismoeder Nosi een plank voor in de keuken te bezorgen. In de dichtstbijzijnde bouwmarkt hadden ze wel steunen, schroeven en betonpluggen, maar gaan plank. Daarvoor moesten we naar een andere zaak en Masixole wist wel waar dat was. Na ruim een kwartier rijden, helemaal de ene township uit en de andere in, vroegen we ons af of dat wel helemaal goed ging. Maar hij knikte en was overtuigd dat dit de goede route was. De township waar we belandden, heet New Brighton en is een stuk meer achtergesteld dan Motherwell. De mensen waren er bovendien nauwelijks gewend aan blanken en dat zorgde voor een hoop gelach en gejoel waar wij - helaas of gelukkig maar? - niets van konden verstaan. Uiteindelijk kwamen we bij een bouwmarkt waar we op z’n Afrikaans een plank uit konden kiezen die we vervolgens eerst moesten afrekenen voordat de verkoper in kwestie er een zaag in zou zetten om ’m op maat te maken.

Inmiddels hangt de plank - wat waren we blij dat de handige Brabander Toon er nog was en wat gaan we hem missen - en is Nosi in de wolken, ook met haar gordijnen (wat nu het tafellaken voor de ramen vervangt), kussens op de bank en nieuwe matrassen voor de jongens, trouwens.

Shoppen met de meiden

We spelen af en toe behoorlijk voor Sinterklaas want Evelien had een hoop sponsorgeld en met dat van mij erbij kunnen we hier aardig wat voor elkaar krijgen. De zes meiden bij huismoeder Cynthia (de jongste is daar 7, maar de rest is 11 tot 18 jaar oud) hebben vandaag nieuwe schoenen, sokken en ondergoed gekregen. We zijn twee keer met de meisjes op en neer gereden naar de shoppingmall en hebben ze zelf laten kiezen welke schoenen ze wilden. Met de twee oudste meiden heb ik nog een poging gedaan bh’s te shoppen. Maar omdat ze liever voor de tierlantijntjes gingen dan voor de praktische kant van die dingen hebben we ze uiteindelijk maar laten liggen. Misschien later nog eens proberen, want zoals ze er nu bijlopen, kan eigenlijk niet… Soms zonder bh, terwijl ze er absoluut een nodig hebben, of met een te kleine waardoor het lijkt of ze wel vier tieten hebben. Nou ja, jullie hebben een beeld...

Kinderen

De afgelopen twee ochtenden hebben we op de crèche

geholpen, erg leuk, want we hadden wat lesjes voorbereid aan de hand van het thema boerderij. We gaan namelijk volgende week met ze naar de kinderboerderij. Old Mac Donald had a farm dus en een kleurplaat van een schaapje volgeplakt met watjes. Oude tijden herleefden. Eindelijk een beetje succes met die kleine kids. Ze beginnen ons nu ook wel op te zoeken. Zelfs de twee meisjes Thimna en Uwonkie, die elke ochtend steevast met een boze trek op het gezichtje, hard nee-schuddend op alles wat je zegt en doet, binnen komen - gaan na bijna drie uur lachend weg. Ze hebben vandaag zelfs allebei op schoot leuk zitten spelen, maar het is hartverscheurend duidelijk dat ze ontzettend beschadigd zijn. Van een van de twee is bekend dat ze misbruikt is, van de ander dat de thuissituatie ook niet erg hoopgevend is.

Na de crèche van vanmorgen werden we uitgenodigd thee te drinken met de twee huismoeders Nosi (jongenshuis) en Dolly. Allebei een behoorlijk rond figuur en van die heerlijk in Xhosa tetterende zwarte vrouwen. Of ik al kinderen had? Nog niet. Nou, dat vonden ze met z’n tweeën toch een grappig antwoord. Druk werd er in Xhosa overlegd en toen kwam het hoge woord er uit. Ik was toch al 25? Wanneer wilde ik ze dan? Over vijf jaar? Nee, dat was echt veel te laat. En zo begin je je hier, ver weg in Zuid Afrika, toch nog zorgen te maken of dat nog goed gaat komen voordat het te laat is! Het probleem van een ontbrekende vent, zorgde wederom voor een hoop getetter in Xhosa. Ik had ook nog geen man? Tsjee, dus ik was nog maagd? Haha, het werd een enigszins bizar gesprek...

Het valt me wel op dat Xhosa minder streng zijn in het hele idee rondom samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en uit elkaar gaan dan de kleurlingen waar ik twee jaar geleden mee werkte. Ze praten hier ook veel opener over hiv/aids bijvoorbeeld en lijken er meer van af te weten.

Masixole

Gauw weg daar, Nosi terugbrengen naar het jongenshuis waar we weer even met Masixole hebben geoefend (de tafel van 2) en A tot en met H. Poeh, wat heb ik met die jongen te doen, zo uitzichtloos als zijn leven is. Het rekenen ging ’m beter af, maar Engels valt ’m zwaar en hij denkt ook al snel dat hij het niet goed doet. Thamsanqa is al anderhalf jaar bezig iets voor hem te vinden. De afgelopen weken trok hij veel op met Toon (de Nederlandse timmerman die hier samen met zijn vrouw Jeanne op het project was) en dat vond hij geweldig. Het was net een soort werkend leer project voor even. Wij hebben al geopperd om Masixole op te geven als een van de vuilnisruimers die we zo nu en dan langs de weg zien. Die krijge

n per zak afval een bepaald bedrag van de gemeente/provincie. Maar hoe lang dat allemaal weer gaat duren…

Speeltuin

Ons volgende grote project gaat morgen van start. De tuin van het jongenshuis is nu een halve vuilstort. Er ligt puin (vol asbest) en oude rommel waardoor er geen plek is om te spelen ofzo. Ik wil zorgen dat voordat wij over twee en halve week (!) hier weg gaan die tuin een speeltuin is. Morgen komt een bedrijf met een aanhangwagen de tuin leeghalen. Dat wilden we eerst met het hele jongenshuis doen, maar vanwege het asbest doen we het nu maar zo. Vervolgens gaan we wel met z’n allen zorgen dat het er mooi uit komt te zien, misschien de muur een nieuw likje verf, een leuke zithoek en een basket.



Tips zijn welkom. Ze willen heel graag een klein groentetuintje dat Masixole dan kan gaan onderhouden, maar ik weet niet hoe ik dat kan (laten) aanleggen. Dus, tante Aaf? Of iemand anders? Brand los!

De jongens zelf zagen een zwembad ook wel zitten, maar ik heb ze maar meteen uit de droom geholpen. ,,Dan graven we ’m zelf’’, beloofde Simphiwe. ,,Jaja, en wie betaalt er dan voor het water?’’ ,,We bidden dat het gaat regenen’’, grapte hij. Een basket was perfect. Dus dat gaan we doen. We gaan het hier perfect maken!

Alle liefs,

Nadine