Wendagjes en nu wat doen!

Genieten; een dagje strand, lekker eten, een mooie rit naar m’n ooms in Barrydale waar we in alle luxe een paar daagjes konden verblijven.

In huis bij Peter en Daphne realiseer je je maar al te goed hoe het even verderop is. Peter vertrok van de week hals over kop na het eten naar een gezin om hen bij te staan. De moeder en haar zes maanden jonge baby willen thuis weg van de gewelddadige vader.

Na een paar dagen vakantievieren, gaan Evelien en ik maandag aan de slag bij het weeshuis Thamsanqa. Het zijn schrikbarende

cijfers die over tafel rollen tijdens het eten. In Port Elizabeth alleen al zijn zo’n 18.000 kinderen wees. In de township Motherwell waar Thamsanqa voor huisvesting zorgt, leven er daarvan 8000...

We zijn donderdag niet op het project begonnen, omdat we dan één dag daar zouden hebben en dan was het alweer weekend. Op vrijdag mogen we namelijk de townships niet in. Het is dan ‘payday’ en een groot deel van het salaris én de mensen belandt dan in de kroegen en vervolgens donken op straat en in de auto. Dat maakt het voor ons onveiliger dan gewoonlijk en het project wil het risico niet lopen dat er dan iets gebeurt. Waarschijnlijk gaan we de vrijdagen doorbrengen bij een vondelingenhuis in Port Elizabeth.

Barrydale

Omdat we nu dus nog heel wat dagen vrij waren, hebben we bedacht meteen dit weekend naar Barrydale te rijden en Dick en Gerrit daar te bezoeken. In Port Elizabeth is niet veel te beleven. Zou iedereen die ooit op vakantie gaat naar Zuid Afrika aanraden daar heel hard voorbij te rijden.
Nee, dan Barrydale. Een dorpje in de Kleine Karoo waar eigenlijk ook niet zoveel te beleven is. Maar het is er zo mooi en rustgevend en ook ontzettend grappig. Ik hoop een beetje een goed beeld te scheppen, zoals ik dat ook probeerde toen ik Evelien voorbereide op wat komen ging.

Na een rit van zeven uurtjes dwars door de bergen ligt daar opeens een wit kerkje in een dal met daaromheen het dorp. Het dorp heeft één kroeg, een hotel en twee restaurants wat samen het centrum vormt. En verder zijn het de mensen die het dorp maken; bijna figuranten uit een foute Engelse komedieserie… Glen de barman die sinds kort zijn relatie met Monique heeft verbroken. Een bijzonder stel, een ontzettende ‘mooi boy’, galant en de haren netjes in het vet. Monique is een stevige, stoere tante die de hele avond met een muts op en lurkend uit een flesje Strongbow Gold in een hoekje aan de bar haar ex-vriend in de gaten houdt. Johan de bareigenaar die werkelijk een lever als een stier moet hebben, dag in dag uit werkt de vrolijke

Afrikaner in zijn bar, maar niet zonder dat er voor hem ook een drankje klaar staat. Shane, een overdreven Engels pratende homo die ons erop wijst dat ‘one of your prinses had some kind of accident’. En zo kan ik nog wel even doorgaan, de grote Stephan hebben we bijvoorbeeld nog niet gehad met z’n heerlijk Afrikaanse accent en bulderende schaterlach, maar het is toch bijna niet te snappen. Een ding is zeker, die twee ooms van mij passen er prima tussen. Twee avonden in de kroeg met dit maffe gezelschap waren in ieder geval erg gezellig, grappig en bron voor goede gesprekken.

Gewend

De eerste dag hier zijn we naar Swellendam geweest voor wat boodschappen, dwars door de Tradouwpas, met geweldige afgronden en uitzichten. Evelien en ik zaten achterin het ‘bakkie’ van Dick en Gerrit, een soort pick up waar veel mensen hier mee rijden. Twee blanke meiden in een bakkie, dat vinden vooral de kleurlingen hier maar wat hilarisch én interessant. Duimen gaan omhoog, er wordt gezwaaid en nekken worden uitgerekt als we voorbij komen. De twee heren hadden vandaag zin om te relaxen, de ingrediënten: een boekje, een veranda met een temperatuur van 36 graden in de schaduw. Evelien en ik hebben voor de ergste warmte nog een kleine wandeling gemaakt berg op met uitzicht over het dorp. We waren net op tijd terug voor de ergste hitte en hebben ons daarna aangesloten bij de bezigheden van mijn ooms: slapen, lezen, slapen, lezen, tostietje eten, zonnen, slapen… Wat een leven. Wat mij betreft kan het echte leven weer beginnen, ik ben gewend aan de temperatuur, de trage manier van doen en de gastvrijheid! Morgen terug naar P.E. en wat doen!

Alle liefs en thanks voor de leuke berichtjes!

Ik maak hier vooral gebruik van m'n Afrikaans telefoonnummer, dus jullie kunnen me bereiken op (0027)729232473.